życie Czwartorzędowe

Fauna i flora

dziewięćdziesiąt procent zwierząt reprezentowanych przez Czwartorzędowe skamieniałości zostało uznanych przez Charlesa Lyella za podobne do współczesnych form. Wiele rodzajów, a nawet gatunków skorupiaków, owadów, morskich mikrofosilów i ssaków lądowych żyjących dziś jest podobnych lub identycznych z ich plejstoceńskimi przodkami. Jednak wiele plejstoceńskich skamieniałości wykazuje spektakularne różnice. Na przykład koty szablozębne, mamuty włochate i niedźwiedzie jaskiniowe są szeroko znane z eksponatów muzealnych i literatury popularnej, ale obecnie wymarły., Ekspansja niektórych środowisk, takich jak rozległe suche stepowe murawy, była korzystna dla żubrów, koni, antylop i ich drapieżników. Niektóre gatunki ze współczesnymi krewnymi, w tym mamut włochaty i nosorożec włochaty, były wyraźnie przystosowane do zimnych regionów tundry ze względu na ich ciężkie futro. Niektóre, takie jak współczesny wół piżmowy, byłyby w domu.

plejstocen jest powszechnie uznawany za czas gigantyzmu u ssaków lądowych., Przyczyny takiego gigantyzmu nie są do końca poznane, ale najprawdopodobniej obejmują one odpowiedź na chłodniejsze warunki i lepszą zdolność do opierania się drapieżnikom i sięgania po pokarm wyżej na krzewach lub zakopanych pod śniegiem. Przykładami wielkich ssaków plejstoceńskich są: bóbr olbrzymi, Leniwiec olbrzymi, Łoś Jelonek, Wilk straszliwy, niedźwiedź olbrzymi z Nowego Świata i Niedźwiedź Jaskiniowy ze Starego Świata. Mamut włochaty i mastodon dorównują wielkością jedynie współczesnym słoniom. Inne zwierzęta wykazywały skrajności w architekturze ciała, na przykład ogromne zęby psów kotów szablozębnych., Sugeruje się, że „wyścig zbrojeń” między drapieżnikami a ich ofiarą doprowadził do tych ekstremalnych wydarzeń.

podczas gdy niezwykle duże zwierzęta chwytają ludzką wyobraźnię, skamieniałości roślin są często końmi roboczymi czwartorzędowych naukowców. Pyłek jest jednym z najważniejszych narzędzi korelacji w Ustawieniach naziemnych i jest często używany do rozszerzenia wiedzy od dobrze datowanych sekwencji do mniej jasnych sytuacji. Pyłek kopalny jest szczególnie przydatny, ponieważ jest prawie niezniszczalny, gdy jest uwięziony w osadach jeziornych i bagiennych., Pyłek jest reprezentatywny dla lokalnych i regionalnych zbiorowisk roślinnych i jest diagnostyczny dla okresów wilgotnych i suchych oraz zmian temperatury. Zmieniające się wzory pyłków mogą więc ślad deglacjacji i przesunięć w strefach wegetacyjnych. W przeciwieństwie do zwierząt rośliny nie migrują, jednak zbiorowiska roślinne stopniowo dostosowują się do długotrwałych zmian wilgotności i temperatury. Klasyczne zbiorowiska pyłków Północnej Europy od dawna są używane do podziału ostatnich epok plejstocenu i holocenu., W południowej Skandynawii strefy te śledzą gwałtowne zmiany, takie jak ochłodzenie młodszego Dryasu i stopniowa wczesna Holoceńska zmiana z borealnego na cieplejszy klimat. Podczas tych zmian nastąpiła zmiana liczebności różnych roślin, a wiele środowisk typowych dla deglacjacji lub wczesnego holocenu wyglądałoby zupełnie inaczej niż grupy, które zajmują stosunkowo podobne strefy klimatyczne dzisiaj., Na przykład wykopaliska w Pensylwanii datowane na około 12 500 lat temu opisują środowisko otwartego lądu z rozproszonymi świerkami, sosnami i brzozami, z niektórymi aspektami tundry i niektórych prerii. Obecnie nie ma współczesnych odpowiedników tego mieszanego środowiska. Kompilacje pyłków w Ameryce Północnej śledzą świerki, dęby, sosny, klony i inne gatunki w kinowej serii diagramów pokazujących te zmiany w ciągu ostatnich 18 000 lat.,

ekspansja suchej prerii krótkodziobej w cieniu deszczu Gór Skalistych mogła postawić w niekorzystnej sytuacji pasożyty wysokie, takie jak konie i wielbłądy, w porównaniu z żubrami. Z drugiej strony, ekspansja jezior rozprzestrzeniła wiele ryb na nowe stanowiska, z których część znajduje się dziś w ostoi małych stawów, które pozostały po wycofaniu się połączonych jezior polodowcowych. Jednym z ekstremalnych przykładów jest rozprzestrzenianie się kolczastego rzeźbiarza przez podział kontynentalny w Kolumbii Brytyjskiej., Ryba ta była w stanie poruszać się z południa i zachodu-płynącej rzeki Fraser na północ i wschód-płynącej rzeki Pasternak, najwyraźniej w wyniku lodu, który tymczasowo zapory Fraser.

ewolucję mięczaków można śledzić w osadach plejstoceńskich na przybrzeżnych równinach wschodnich i południowych Stanów Zjednoczonych, wokół Morza Bałtyckiego i innych łagodnie opadających brzegach kontynentalnych. Jest prawdopodobne, że zmiany poziomu mórz i zmiany regionów morskich odegrały rolę w presji ewolucyjnej. Na przykład, obecne USA., Wschodnie wybrzeże można podzielić na ważne miejsca, takie jak Cape Hatteras i Georges Bank, gdzie regiony biogeograficzne są kontrolowane przez prądy przybrzeżne, głównie ze względu na temperaturę wody. W okresie plejstocenu warunki subtropikalne rozciągały się na Karoliny, a nawet Wirginię. Okresy te przemienne z chłodniejszymi niż normalne warunkami. Gwałtowne zmiany poziomu morza i ekosystemów równoleżnikowych spowodowały zakłócenia i mieszanie się różnych zbiorowisk ekologicznych, co z kolei przyspieszyło presję ewolucyjną.

wymieranie epoki lodowcowej nie było demokratyczne., Większość zwierząt, które wymarły pod koniec plejstocenu były duże, i zarówno roślinożerne i mięsożerne zostały dotknięte. Jest to szczególnie prawdziwe w Ameryce Północnej i Południowej, a także w Australii. Wiele hipotez zostało zaproponowanych dla tego zapisu, ale „prehistoryczna hipoteza przesady” obwinia ludzkie polowania za śmierć dużych zwierząt, gdziekolwiek ludzie przybyli w ciągu ostatnich 40 000 do 13 000 lat. Koncepcja ta zakłada, że grupy ludzkich myśliwych przemieszczają się na południe do nowych krain, spotykając zwierzęta, które nie boją się tych nieznanych stworzeń., Istnieje wiele zastrzeżeń do tej teorii, w tym brak wystarczającego powiązania między myśliwymi a polowanymi w zapisie archeologicznym, prawdopodobna mała liczba ludzkich myśliwych oraz przetrwanie żubrów i innych dużych gatunków. Najważniejsze jednak jest to, że w wielu przypadkach zapis zaniku i wymierania poprzedza dowody dla ludzi w Nowym Świecie i Australii. Inne prawdopodobne przyczyny wymarcia to utrata lub zmiana siedlisk, bezpośrednie skutki klimatyczne oraz zmiany długości i intensywności warunków letnich i zimowych., Drapieżniki, które wyginęły w ostatnim plejstocenie i wczesnej epoce holocenu obejmują dire wolf, Lew amerykański, kot szablozębny, gepard Amerykański i Niedźwiedź o krótkiej twarzy. Wymarłe pasożyty i przeglądarki obejmują mamuty i mastodony, woły krzewiaste, woły piżmowe leśne, wielbłądy, Lamy, dwa rodzaje jeleni, dwa rodzaje antylopy pronghorn, jelenie-łosie i pięć gatunków koni plejstoceńskich. Konie nie wróciły do Nowego Świata, dopóki nie zostały przetransportowane przez Atlantyk przez hiszpańskich konkwistadorów.,