Poem Analysis: Matthew Arnold ’s Dover Beach

Poem analysis, from a student writer? Helemaal. We publiceren studentenschrijvers als hun werk goed past bij Tweetspeak poëzie. Meestal komen deze werken naar ons via verwijzingen—soms via de leraren van onze Lees-en schrijfworkshops voor studenten. De analyse van het gedicht van vandaag komt van de 16-jarige Sara Barkat.

het gedicht

Dover beach

de zee is rustig vanavond.,het getij is vol, de Maan ligt mooi op de straat; aan de Franse kust schittert het licht en is verdwenen; de kliffen van Engeland staan, glimmend en uitgestrekt, in de rustige baai.kom naar het raam, sweet is the night-air!
alleen, uit de lange lijn van spray
waar de zee ontmoet de maan-geblancheerde land,
Luister! je hoort het grillige gebrul van steentjes die de golven naar achteren trekken en bij hun terugkeer de hoge streng omhoog fluiten, beginnen en stoppen, en dan weer beginnen, beginnen met trillende cadans langzaam, en brengen de eeuwige noot van droefheid binnen.,Sophocles lang geleden hoorde Sophocles het op de Egeïsche Zee, en het bracht de troebele eb en vloed van menselijke ellende in zijn geest; we vinden ook in het geluid een gedachte, die we aan deze verre noordelijke zee hoorden.

De Zee van het geloof
Was ook eens vol, en rond de kust van de Aarde
lag als de plooien van een heldere gordel opgerold.maar nu hoor ik alleen nog maar haar melancholie, lang, trekkend gebrul, zich terugtrekkend, in de adem van de nachtwind, langs de uitgestrekte randjes drear en Naakte gordelroos van de wereld.

Ah, liefde, laat ons waar zijn
naar elkaar toe!, want de wereld, die voor ons lijkt te liggen als een land van dromen, zo divers, zo mooi, zo Nieuw, heeft werkelijk geen vreugde, noch liefde, noch licht, noch zekerheid, noch vrede, noch hulp voor pijn; en we zijn hier als op een donkere vlakte, gevuld met verwarde alarmen van strijd en vlucht, waar onwetende legers ‘ s nachts botsen.

—Matthew Arnold

het gedicht analyse

Matthew Arnold bereikt een eenzame toon in het gedicht “Dover Beach,” door het gebruik van beelden, simile, en personificatie.

Het gedicht begint met een simpele uitspraak: “the sea is calm tonight”., Op dit vroege moment is dit nog niets anders dan een statement, wachtend op de rest van het werk om het Betekenis te geven. De verklaring voorspelt de Betekenis die de zee gaat spelen als beeld in het gedicht. Het eerste deel van de strofe lijkt te reflecteren op de kalmte van de zee. Tot nu toe is er geen emotie of gedachte, alleen beelden, rustig. Maar! Bij de vierde regel is er al iets veranderd. Een vergankelijk contrast met de tijdloze zee wordt geïntroduceerd: “aan de Franse kust glimt het licht en is verdwenen” (nadruk mijn). Lonely imagery bouwt: de “kliffen … glimmend en uitgestrekt”, de ” tranquil bay.,”In lijn negen wordt een andere stem toegevoegd aan de melodie, letterlijk—geluid. “Luister!”de lijn begint, en voegt toe aan de stille, stille beelden die ervoor kwamen—een stem, een aanwezigheid, een gebrul—en beweging, beweging van golven die tot nu toe niet beschreven zijn als bewegend. Hoe bewegen ze? Naar buiten en naar binnen, altijd terug, een oneindige cyclus. Deze beelden verschijnen steeds weer in het gedicht. De laatste twee regels van de stanza ‘ s beginnen het gevoel duidelijker toe te voegen, nu de stemming is ingesteld: de golven hebben een “trillende cadans langzaam,” dat brengt “de eeuwige noot van verdriet in.,”

In de volgende strofe gaat de klankbeelden verder, zelfs als het gedicht door de geschiedenis heen reikt—”Sophocles long ago heard on the Aegean” en het hem menselijke ellende bracht. Hier hebben we een vergelijking tussen menselijke ellende, ebbend en stromend, en de zee, ebbend en stromend., Arnold vervolgt de vergelijking door nog een noot toe te voegen: niet alleen is de menselijke ellende als de zee, zo is ook het menselijk geloof, dat “ooit ook ten volle was”, en dan met een beetje gelijkenis vervolgt: “als de plooien van een heldere gordel.”Misschien zou dat tellen als personificatie van de aarde, want een gordel is iets wat mensen dragen. Maar de persoon die nu spreekt hoort alleen zijn ” melancholie, lang, terugtrekken brul.”Het getij gaat uit en laat de “naakte gordelroos” van de wereld achter, wat letterlijk de losse kiezels betekent die zich verzamelen op stranden, maar doet natuurlijk ook denken aan een eenzaam huis.,de laatste strofe gaat terug naar het begin, naar die mooie kalme beelden, en zegt, “de wereld, die voor ons lijkt te liggen als een land van dromen, zo verschillend, zo mooi, zo nieuw,” is daar niets van. Werkelijk, de wereld “heeft noch vreugde, noch liefde, noch licht, noch zekerheid, noch hulp voor pijn.”De spreker en de luisteraar, neergestreken bij het raam (een rand-achtige plaats), zijn als het licht dat glimt en is verdwenen uit de rand van het land (de Franse kust). Het gedicht eindigt met zijn sterkste eenzame beeld van “een donkere vlakte … waar onwetende legers botsen’ s nachts.,”De eenzame staat van de spreker en de luisteraar—die ze proberen af te wenden met hun wederzijdse liefde—strekt zich uit tot de hele mensheid, zoals gesuggereerd in deze laatste donkere foto.

aanbevolen foto door Bart Van Dorp en in-post foto door Karen Roe, Creative Commons, via Flickr.,