szlak przewodnictwa węchowego rozpoczyna się od receptorów węchowych—małych, smukłych komórek nerwowych osadzonych w dużej liczbie (około 100 milionów u królika) w nabłonku błony śluzowej wyściełającej górną część jamy nosowej. Każda komórka receptora węchowego emituje dwa procesy (projekcje). Jednym z nich jest krótki dendryt obwodowy, który sięga do powierzchni nabłonka, gdzie kończy się gałką niosącą szereg drobnych promieniście umieszczonych włókien, włosków węchowych., Drugi proces to długi i niezwykle cienki Akson, węchowe włókno nerwowe, które dociera do jamy czaszki, przechodząc przez jeden z otworów w kostnym dachu jamy nosowej i wchodzi do węchowej bańki przedmózgowia. Odczucia zapachu występują, gdy pewne substancje chemiczne rozpuszczają się w cienkiej warstwie płynu pokrywającej powierzchnię błony śluzowej, a tym samym wchodzą w kontakt z włosami węchowymi. Najprawdopodobniej okaże się, że komórki receptorowe różnią się między sobą w ich wrażliwości na różne substancje zapachowe.,
Encyclopædia Britannica, Inc.,
węchowe włókna nerwowe kończą się w kontakcie z dendrytami w kształcie anteny dużych komórek mitralnych, które stanowią drugie główne ogniwo w łańcuchu przewodnictwa węchowego. Każda komórka mitralna emituje długi Akson, z którego wiele wchodzi w formację przewodu węchowego, białe pasmo włókien rozciągające się z tyłu od żarówki na podstawowej powierzchni przedmózgowia., Przewód węchowy rozprowadza swoje włókna głównie do kory płata piryformowego, który stanowi końcowy obszar odbioru korowego szlaku węchowego. U ludzi region ten odpowiada uncus hipokampa gyrus. Mniejsza liczba włókien przewodu węchowego kończy się w dwóch dalszych strukturach węchowych; węchowy guzek i przyśrodkowej części kompleksu migdałowatego (ten ostatni leży głęboko do kory węchowej).,
u ssaków o silnie rozwiniętym węchu (Ssaki makrosmatyczne), takich jak gryzonie, węchowe struktury mózgu są stosunkowo duże i zajmują całą lub znaczną część podstawowej powierzchni przedmózgowia. Wyraźna redukcja wszystkich struktur węchowych jest widoczna u mikrosmatycznych naczelnych (małp, małp i ludzi), które dla ich orientacji polegają w większym stopniu na zmysłach wzroku i dotyku.
Redakcja Encyclopaedia Britannica