Kim był król Agryppa w Biblii?

CompellingTruth.org Newsletter:

w Biblii jest dwóch królów Agryppas, oba należące do rodziny Heroda. Król Herod Agryppa I był wnukiem Heroda Wielkiego; panował nad Judeą i Samarią. Agryppa I jest „Królem Herodem”, który zabił Jakuba i uwięził Piotra (Dzieje Apostolskie 12:1-3)., Synem Agryppy I był król Herod Agryppa II, znany również jako Juliusz marek Agryppa; był bratem Bernicji i Druzylli i słyszał obronę Ewangelii Pawła w Dziejach Apostolskich 26. Agryppa II miał dość dużą władzę w żydowskich sprawach religijnych, ponieważ otrzymał opiekę nad świątynią i upoważnienie do mianowania arcykapłana.
apostoł Piotr uciekł ze szponów Króla Agryppy I, cudem uwolniony z więzienia (dz 12,6-11). Później Agryppa i udał się do Cezarei, gdzie zwrócił się do tłumu ze swego tronu. Ludzie krzyczeli: „głos Boga, a nie człowieka!,”(Dz 12,22). Agryppa, przepełniona pychą, przyjęła chwałę i „natychmiast Anioł Pański powalił go, ponieważ nie dał Bogu chwały, a został zjedzony przez robaki i tchnął ostatni” (Dzieje Apostolskie 12:23). Tak więc prześladowca chrześcijan umarł, „ale Słowo Boże wzrosło i rozmnożyło się” (Dzieje Apostolskie 12:24).
za panowania króla Agryppy II apostoł Paweł odbył podróż misyjną. Jego nauki o Jezusie Chrystusie i zbawieniu zostały zaakceptowane przez wielu, ale zebrał również sporo wrogów., Kiedy przeciwnicy kazań Pawła wzniecili zamieszki w Jerozolimie (Zobacz Dzieje Apostolskie 21: 27-31), Paweł został aresztowany przez rzymskiego wodza odpowiedzialnego za miasto. Nie wiedząc, co zrobić z obywatelem Rzymskim, który był w stanie wzbudzić tak wiele gniewu wśród Żydów, dowódca przyprowadził go przed Sanhedryn. Kapłani spiskowali, aby zabić Pawła, ale rzymski dowódca dowiedział się o spisku i kazał Pawłowi bezpiecznie przenieść się do Cezarei (Dzieje Apostolskie 23:35). Tutaj żydowscy przywódcy zabezpieczyli prawnika o imieniu Tertullus (Dzieje Apostolskie 24: 1) i oskarżyli Pawła przed rzymskim namiestnikiem, Feliksem., Aby uspokoić Żydów, Feliks uwięził Pawła.
po dwóch latach więzienia Paweł został postawiony przed Festusem, następcą Feliksa (dz 24,27-25,1). Paweł zaapelował do cesarza, a Festus zgodził się, zamierzając wysłać Pawła do Rzymu. Kilka dni później przybył z wizytą Król Agryppa II i jego siostra Bernice (z którą Agryppa miała kazirodczy związek). Festus powiedział królowi Agryppie o sprawie Pawła, przyznając, że nie wie, jak poradzić sobie z tą sprawą (Dzieje Apostolskie 25:20). Ciekawość Agryppy została wzbudzona i poprosił, aby usłyszeć, co Paweł ma do powiedzenia (Dzieje Apostolskie 25:22).,
następnego dnia Paweł został przyprowadzony przed Festusa, Agryppę, Bernice i innych urzędników zgromadzonych w sali audiencyjnej pałacu (Dzieje Apostolskie 25:23), gdzie Festus ogłosił, że potrzebuje konkretnych oskarżeń przeciwko Pawłowi, zanim wyśle go do cesarza Nerona. Król Agryppa II dał Pawłowi pozwolenie, by wypowiedział swoje zdanie (Dzieje Apostolskie 26:1). Paweł mówił śmiało, przedstawiając swoje obywatelstwo rzymskie, reputację, przeszłą historię jako Faryzeusz Prawa i nawrócenie na chrześcijaństwo. W trakcie swego przemówienia, Jezus jasno przedstawił Ewangelię wszystkim zgromadzonym.,
kiedy Paweł wspomniał o zmartwychwstaniu Chrystusa w Dziejach Apostolskich 26:23, gubernator Festus przerwał jego przemówienie w stanie niedowierzania, mówiąc, że nauka Pawła musiała Go obłąkać (Dzieje Apostolskie 26:24). Ale Paweł zwrócił się do Agryppy, wiedząc, że Agryppa ma wiedzę o służbie Jezusa i przepowiedniach proroków o nim: „albowiem król wie o tych rzeczach, a ja do niego mówię śmiało. Jestem bowiem przekonany, że żadna z tych rzeczy nie uszła jego uwadze, ponieważ nie stało się to w kącie” (Dzieje Apostolskie 26:26)., Paweł nacisnął wtedy władcę w sprawie wiary: „królu Agrypo, wierzysz prorokom? Wiem, że wierzysz ” (Dzieje Apostolskie 26: 27). Ale król Agryppa, prawdopodobnie wiedząc, że miał reputację do utrzymania, odpowiedział: „w krótkim czasie można przekonać mnie, aby być chrześcijaninem?”(Dz 26,28). Paweł odpowiedział łaskawie modlitwą, że całe zgromadzenie będzie poznawać Chrystusa (Dzieje Apostolskie 26: 29), a następnie król Agryppa, Bernice i gubernator wyszli z pokoju. Naradzając się ze sobą, uznali, że Paweł jest niewinny i nie muszą być więzieni., Król Agryppa II wskazał, że ponieważ Paweł zaapelował do Cezara, nie może zostać uwolniony (Dzieje Apostolskie 26:32).
Paweł został później przeniesiony do Rzymu, gdzie został umieszczony w areszcie domowym. Ostatecznie został stracony w tym mieście w roku 68, ostatnim roku panowania cesarza Nerona.