Teoria wielkiego człowieka i teoria cech przywództwa

Teoria wielkiego człowieka i teoria cech przywództwa!

teoria przywództwa Wielkiego Człowieka:

jednym z wczesnych pojęć przywództwa, które wciąż jest popularne w pewnym kręgu, jest to, że przywództwo jest wrodzoną cechą.

jest to teoria przywództwa Wielkiego Człowieka, która twierdzi, że przywódcy w ogóle i wielcy przywódcy w szczególności rodzą się, a nie tworzą., Według teorii przywództwo wymaga pewnych cech, takich jak urok, perswazyjność, osobowość władcza, wysoki stopień intuicji, osąd, odwaga, inteligencja, agresywność i orientacja na działanie, które mają taką naturę, że nie można ich nauczyć lub nauczyć się w sensie formalnym.

ktoś je ma lub nie ma. Cechy przywódcze są przenoszone w genach. Innymi słowy, są wrodzone, lub-coś dziedziczone w rodzinie z pokolenia na pokolenie., Przykłady pochodzą od tak wielkich przywódców, jak Mahatma Gandhi, Mao Tse Tung, Kamal Ataturk, Abraham Lincoln, generał de Gaulle i inni. Urodzili się naturalnymi przywódcami z wbudowanymi cechami przywództwa i osiągnęli wielkość dzięki boskiemu zamysłowi.

mówi się, że historia to nic innego jak biografie wielkich mężczyzn i kobiet. To oni tworzyli historię. Byli wielkimi przywódcami swoich czasów. Twierdzi się, że tacy ludzie stali się liderami w każdym przypadku, ponieważ byli z natury obdarzeni cechami i umiejętnościami przywódczymi.,

nie byli szkoleni w przywództwie ani nie nabywali żadnych umiejętności przywódczych w swoim życiu; takie umiejętności były dla nich naturalne. Innymi słowy, było coś w ich anatomii, fizjologii i osobowości, co odróżniało ich od zwykłej masy śmiertelników. Mieli instynktowną chęć przejęcia przywództwa i mieli wrodzoną wolę osiągnięcia wielkości i sukcesu. Ludzie zwracali się do nich instynktownie po inspirację, pocieszenie i wsparcie.,

dalsze implikacje teorii, że przywódcy rodzą się, a nie powstają, są następujące:

(i) przywódcy są darami Boga dla ludzkości. Miara Boskości jest przypisywana przywódcom i ich działaniom.

(ii) każdy nie może aspirować do zostania przywódcą i osiągnięcia wielkości.

(iii) same wrodzone cechy przywódcze są konieczne i wystarczające, aby przywódca wywierał wpływ na swoich zwolenników i odnosił sukcesy.,

(iv) cechy przywódcze i skuteczność są zmiennymi niezależnymi. Czynniki sytuacyjne, takie jak charakter i potrzeby zwolenników, wymagania zadania i ogólne otoczenie społeczno-ekonomiczne, mają niewielki lub żaden wpływ na pojawienie się lub skuteczność lidera.

(v) teoria odrzuca przekonanie, że jednostki mogą być szkolone do przyjmowania stanowisk kierowniczych i ról. Cechy przywódcze nie mogą być przekazywane poprzez edukację i ekspozycję.,

teoria przywództwa Wielkiego człowieka jest podobna do pojęcia boskiego prawa królów do panowania i panowania nad ich poddanymi na wiecznych dziedzicznych podstawach. Królowie mieli nabyć swoją legitymizację od samego Boga. Podobnie, niektóre jednostki miały stać się wielkimi przywódcami na własną rękę, ponieważ Bóg dał im pewne niepowtarzalne zdolności boskiej natury.

w rzeczywistości teoria Wielkiego Człowieka sięga czasów starożytnych Greków i Rzymian, kiedy przywództwo było skorelowane z pewnymi specyficznymi cechami psychicznymi, fizycznymi i osobowościowymi., Ponieważ uważano, że przywódcy się urodzili, przypisywano im i ich zachowaniu pewną miarę Boskości.

teoria niesie pewną wiarygodność do tego stopnia, że przywódcy w ogóle, a wielcy przywódcy w szczególności mają pewną mistykę na ich temat i są postrzegani z podziwem przez swoich zwolenników. Cechy i działania takich przywódców budzą dorozumiany szacunek, przynajmniej pod pewnymi względami., Częstość występowania i skuteczność niektórych wielkich jednostek, które stają się liderami tak po prostu bez żadnego poradnictwa i szkolenia były niewytłumaczalne w jakikolwiek inny sposób niż przez teorię genetyczną.

krytyka teorii:

jest jasne, że teoria wielkiego człowieka nie ma podstaw naukowych i empirycznej ważności. Jest to bardziej spekulatywne pojęcie. Wielką słabością teorii Wielkiego człowieka, poza nieprawdopodobnością cech wrodzonych, jest absurdalne przekonanie, że niektórzy ludzie stają się wielkimi i odnoszącymi sukcesy przywódcami niezależnie od ich sytuacji środowiskowej., Teoria wielkiego człowieka jest całkowicie odrzucona przez wielu współczesnych teoretyków, a nawet przez niektórych samych przywódców.

powody nie są daleko szukać i są one wymienione poniżej:

(i) nie ma nic wrodzonego, boskiego lub tajemniczego w cechach przywódczych. Urodzeni przywódcy to wyimaginowane postacie. Tak zwani urodzeni przywódcy wydają się być odmieńcy we współczesnym kompleksie szybko zmieniających się warunków., Jeśli w ogóle rodzą się przywódcy, to są wybrykami natury; ich dostępność jest znikoma, zawodna i nie może sprostać rosnącym wymaganiom społeczeństwa w zakresie skutecznego przywództwa we wszystkich sferach działalności.

(ii) przywódcy to zwykli śmiertelnicy, którzy nabywają pewnych cech i umiejętności przydatnych do wywierania wpływu na innych ludzi. Cechy przywódcze mogą być nabywane i wyostrzane przez każdego poprzez odpowiednią edukację, szkolenie i ekspozycję.

(iii) cechy i cechy przywódcze same w sobie nie są wystarczające do osiągnięcia skuteczności., Czynniki sytuacyjne, w połączeniu z umiejętnościami i cechami przywódczymi, mają znaczny wpływ zarówno na pojawienie się, jak i skuteczność liderów.

(iv) genetyczna lub Teoria wielkiego człowieka przywództwa nie dostarcza naukowego, sprawdzalnego i przewidywalnego wyjaśnienia, dlaczego, jak i kiedy przywódcy pojawiają się i stają się skuteczni, jakie są krytyczne cechy potrzebne do osiągnięcia wielkości w przywództwie i dlaczego między dwoma przywódcami o porównywalnych cechach jeden staje się skuteczny, a drugi zawodzi.,

nieco umiarkowany punkt widzenia jest taki, że nie można całkowicie wykluczyć genetycznej lub wrodzonej natury niektórych atrybutów przywództwa. Tak jak niektórzy „przedwczesni” i prawie urodzeni śpiewacy, artyści i geniusze w różnych sferach działalności, tak też mogą narodzić się liderzy—osoby, które już od najmłodszych lat wykazują cechy przywódcze i posiadają znaczną ilość intuicyjnej mądrości.,

argumentuje się również, że wielcy przywódcy, z racji swej „magii”, naginają czynniki sytuacyjne na swoją korzyść; stąd czynniki sytuacyjne mają niewielki niezależny wpływ na skuteczność przywództwa. Innym argumentem jest to, że przywódcy są wykonane ” z tych osób, które posiadają pewne podstawowe cechy przywódcze. Te ostatnie mogą wyostrzać i rozwijać się poprzez procesy edukacyjne i szkoleniowe.

cechy lub cechy dobrego przywódcy:

teoretycy cech zidentyfikowali długą listę cech, które posiadają przywódcy., Poniższa lista ma jedynie charakter poglądowy i nie jest wyczerpująca.

teoria cech przywództwa:

modyfikacja teorii Wielkiego człowieka jest teorią cech, która twierdzi, że cechy przywództwa lub cechy mogą być nabywane. Nie zawsze muszą być wrodzone. Teoria cech przywództwa stwierdza, że istnieją pewne rozpoznawalne cechy lub cechy, które są unikalne dla liderów i ci dobrzy przywódcy posiadają takie cechy w pewnym stopniu. Cechy przywódcze mogą być wrodzone lub mogą być nabyte poprzez szkolenie i praktykę.,

(i) Intelligence:

dobrzy liderzy powinni być wystarczająco inteligentni, aby zrozumieć kontekst i treść swojej pozycji i funkcji, aby zrozumieć dynamikę zmiennych środowiskowych, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które wpływają na ich działalność oraz mieć dobrą perspektywę na obecny i przyszły wymiar ich organizacji.

(II) osobowość:

nie należy tego mylić z wyglądem fizycznym, choć jest to ważne., Bardziej niż wygląd zewnętrzny, pewne cechy osobowości wewnętrznej wyróżniają dobrych przywódców od innych. Takie cechy obejmują: stabilność emocjonalną i dojrzałość, pewność siebie, stanowczość, silny popęd, optymizm, ekstrawertyczność, orientację na osiągnięcie, celowość, dyscyplinę, umiejętność dogadywania się z innymi, uczciwość w charakterze i skłonność do współpracy.,

te cechy pomagają liderom organizować i koordynować ludzki wysiłek, kierować i motywować ludzi w sytuacjach zadaniowych, podejmować trafne decyzje, osiągać konkretne wyniki i cele, rozwiązywać konflikty i zarządzać zmianami organizacyjnymi.,

(iii) inne cechy:

oprócz inteligencji i cech osobowości, dobrzy liderzy posiadają również kilka kluczowych cech, takich jak otwartość umysłu, duch naukowy, wrażliwość społeczna, umiejętność komunikowania się, obiektywizm, stałe zainteresowanie ludźmi, pragmatyzm i poczucie realizmu., Ralph Stogdill:

, który przeprowadził szeroko zakrojone badania nad cechami przywództwa, sugeruje, że skuteczni liderzy mogą być postrzegani jako posiadający silny zapał do odpowiedzialności, orientację na zadania, wigor i wytrwałość w dążeniu do celu, odważność, oryginalność, umiejętności rozwiązywania problemów, dążenie do inicjatywy w sytuacjach społecznych, pewność siebie i poczucie tożsamości, gotowość do zaakceptowania konsekwencji decyzji i działania, gotowość do pochłaniania stresu interpersonalnego, zdolność do wpływania na innych ludzi i zdolność do strukturyzowania systemów interakcji społecznych zgodnie z celem pod ręką., Lista cech przywódczych jest prawie nieograniczona.

chociaż posiadanie powyższych cech nie gwarantuje sukcesu lidera, mówimy tylko o tym, że zwiększają one prawdopodobieństwo sukcesu i umożliwiają liderowi skuteczniejszą interakcję i radzenie sobie z sytuacjami. Jednak poważne braki w powyższych cechach mogą być katastrofalne dla liderów.

na przykład osoby niezdecydowane i obojętne nie są dobrymi liderami. Jest całkiem możliwe, że obecność pewnych istotnych cech w znacznym stopniu może zrównoważyć brak lub niedobór innych cech., Na przykład wyższa orientacja na osiągnięcia może w pewnym stopniu zrekompensować niedobór tolerancji i obiektywizmu.

ograniczenia:

teoria cech jest opisana jako przestarzała przez wielu współczesnych teoretyków.

jego podstawowa ważność jest kwestionowana na kilku kontach:

1. Nie opiera się na żadnych badaniach ani systematycznym opracowywaniu koncepcji i zasad. Jest to bardziej teoria spekulatywna, która zawodzi, gdy poddaje się testom empirycznym. Jest to tylko opisowa teoria o tym, jak niektórzy ludzie wyłaniają się jako przywódcy., Ma niewiele właściwości wyjaśniających i predykcyjnych.

2. Nie jest możliwe wyodrębnienie określonego zestawu cech, które mogą być konsekwentnie stosowane do przywództwa w różnych sytuacjach: przypadki mogą być cytowane, aby udowodnić, że samo posiadanie pewnych cech nie wystarczy, aby stać się liderem. Brak nazwanych cech również nie uniemożliwia jednostkom wyłaniania się i udowodnienia swojej wartości jako liderów.

3. Teoria cech nie stara się odnosić poszczególnych cech do wydajności i efektywności zachowań liderów. Niektóre cechy mają tendencję do eliminowania się nawzajem., Na przykład pragmatyzm i posiadanie etycznego poczucia dobra i zła nie zawsze idą w parze. Cechy, które są potrzebne do utrzymania przywództwa różnią się od tych, które są potrzebne do zdobycia przywództwa.

4. Cechy jednostki nie składają się na jego całkowitą osobowość, ani nie ujawniają w pełni postaw, wartości, aspiracji i zachowań.

5., Teoria cech polega na spojrzeniu na samego lidera z wykluczeniem grupy zwolenników i sytuacji zadaniowej, które w rzeczywistości są ważniejsze dla skuteczności lidera.

6. Nie ma sposobu systematycznego określania i mierzenia częstości występowania i intensywności cech wśród osób, które mają być liderami. Nie jest też możliwe umieszczenie cech w hierarchii ważności.