Promieniowanie adaptacyjne

promieniowanie Adaptacyjne jest ewolucyjnym wzorcem, w którym pojedyncza forma przodków (lub gatunek) różnicuje się (lub speciates) na kilka lub wiele pokrewnych form (lub gatunków)., Według tej koncepcji różne taksony potomne są podobne, ale każdy z nich jest przystosowany do konkretnej niszy środowiskowej.

uważa się, że promieniowanie adaptacyjne doprowadziło do obecności ponad 250 000 gatunków chrząszczy, 14 różnych gatunków zięb Darwina na Wyspach Galapagos, ponad 25 000 rodzajów ryb teleost i różnych torbaczy w Australii (Luria et al. 1981).

promieniowanie Adaptacyjne to podzbiór teorii zejścia z modyfikacją, aczkolwiek wyrażający ewolucję w obrębie blisko spokrewnionych form, a nie nowych wzorów., W przeciwieństwie do samego darwinizmu, pojęcie promieniowania adaptacyjnego na ogół nie jest sprzeczne z większością religijnych poglądów na stworzenie przez istotę najwyższą. Po pierwsze, mechanizm lub proces nie jest określony jako część definicji promieniowania adaptacyjnego, wyraża się jedynie wzór. Po drugie, nawet jeśli selekcja naturalna jest określona jako główny czynnik przyczynowy promieniowania adaptacyjnego, większość wyznawców religii nie znajduje problematycznego doboru naturalnego działającego w ściśle określonych granicach, takich jak dokonywanie zmian w określonej formie., Tam, gdzie tworzenie przez istotę najwyższą i teoria doboru naturalnego jest sprzeczne na wyższych poziomach, takich jak pochodzenie nowych wzorów, ponieważ dobór naturalny jest z natury nie-progresywny, bezcelowy i materialistyczny.

przyczyny promieniowania adaptacyjnego

dynamiczna Faza dywersyfikacji charakterystyczna dla promieniowania adaptacyjnego jest uważana za szczególnie związaną z ewolucją nowego projektu i / lub przemieszczaniem się postaci przodków w nową przestrzeń ekologiczną., Przykładem może być przemieszczanie się na niezamieszkane terytorium lub pochodzenie nowego trybu życia, takiego jak rozwój lotu przez owady ponad 300 milionów lat temu (Luria et al. 1981).

izolowane ekosystemy, takie jak archipelagi i obszary górskie, mogą być skolonizowane przez gatunek, który po założeniu ulega szybkiej ewolucji.Monotermy i torbacze są uważane za przykłady izolacji geograficznej., Monotremy ewoluowały przed ewolucją ssaków łożyskowych i obecnie występują tylko w Australii, która od 50 milionów lat jest izolowana od innych kontynentów. Torbacze, które również wyewoluowały przed pojawieniem się ssaków łożyskowych, są również powszechne w Australii. Uważa się, że w Australii torbacze ewoluowały, aby wypełnić wiele nisz ekologicznych, które Ssaki łożyskowe wypełniają na innych kontynentach.,

Richard Leakey (1994) napisał: „biolodzy, którzy badali zapis kopalny, wiedzą, że kiedy nowy gatunek ewoluuje wraz z nową adaptacją, często dochodzi do powstania gatunków potomnych w ciągu najbliższych kilku milionów lat, wyrażających różne tematy dotyczące tej początkowej adaptacji—rosnącej znanej jako promieniowanie adaptacyjne.”

wymieranie

promieniowanie Adaptacyjne może wystąpić również po masowych wymieraniach. Najlepszym tego przykładem jest wymieranie Permsko-triasowe, gdzie zapisy kopalne pokazują, że różnorodność biologiczna znacznie wzrosła w triasie., Koniec Ediakaranu i początki życia wielokomórkowego prowadzą do radiacji adaptacyjnych i genezy nowej filii w okresie kambryjskim.

zięby Darwina

zięby Darwina—13 gatunków zięb, które zajmują dwa tuziny wysp archipelagu Galapagos, są często przytaczane jako przykłady gatunków powstających w wyniku promieniowania adaptacyjnego. Płetwy te różnią się głównie wielkością i kształtem dziobów, przy czym dzioby przystosowane są do różnych pokarmów, które jedzą (Wells 2000).,

choć powszechnie cytowany jako instrumentalny w pomocy Darwin sformułowania jego teorii ewolucji, Wells (2000) zauważa, że w rzeczywistości nie miały one prawie nic wspólnego z jego teorią, nie są wymienione w Pochodzenie gatunków i zasługują tylko mijającego odniesienia w Darwin ' s Diary Of The Voyage of the Beagle. Darwin zebrał 9 z 13 gatunków (identyfikując tylko sześć z nich jako gatunki), ale nie udało mu się skorelować kształtu dzioba z dietą i nie starał się rozdzielić ich według Wysp. Wydaje się, że nie wywarły one większego wrażenia na Darwinie jako dowód ewolucji.,

niemniej jednak, te zięby wydają się być podręcznikowym przypadkiem doboru naturalnego, a Darwin cofnął się po latach i reinterpretował je w świetle swojej teorii, a zatem są teraz znane jako „zięby Darwinów”.”Jednak, według Sullowaya (1982),” Darwin był coraz częściej przypisywany po 1947 za płetwy, których nigdy nie widział i za obserwacje i spostrzeżenia na ich temat, których nigdy nie zrobił.”

różne badania terenowe na płetwach dostarczają dowodów na naturalną selekcję pracującą na poziomie mikroewolucji., Jednak Wells (2000) uważa, że płetwy Darwina nie dostarczają bardzo przekonujących dowodów na specjację lub promieniowanie adaptacyjne, znajdując niewiele bezpośrednich lub genetycznych dowodów i zauważając, że badania terenowe, które pierwotnie wykazały pewne zmiany kierunku głębokości dzioba, wykazywały tendencje w przeciwnym kierunku w późniejszych badaniach. Zwrócił też uwagę na sugestię połączenia gatunków, a nie dalszej dywersyfikacji.,