tekst
Clostridium difficile jest beztlenowym patogenem chorobotwórczym powstającym w zarodnikach, związanym z łagodną lub zagrażającą życiu biegunką lub zapaleniem jelita grubego (1, 2). C. difficile kolonizacja wzrasta wraz z długością pobytu w szpitalu w następstwie narażenia środowiska na zarodniki lub kontaktu z osobą zakażoną (3). Opisano zanieczyszczenie i przeżywalność zarodników C. difficile na szpitalnych powierzchniach nieożywionych (4, 5) i wykazano,że są one związane z transmisją krzyżową (6, -8).,
inaktywacja i eliminacja zarodników Clostridium difficile są wyzwaniem i zbadano kilka stosunkowo nowych technik, takich jak pary nadtlenku wodoru, promieniowanie UV lub systemy plazmy gazowej (5, 6, 9, 10). Walidacja takich technik powinna wykorzystywać optymalne metody odzyskiwania w celu lepszego określenia ilościowego zabijania lub eliminowania zarodników bakteryjnych.
zastosowano różne metody wykrywania C. difficile ze środowiska szpitalnego o zmiennych wynikach (11, 12). Tutaj raportujemy ocenę różnych metod wykrywania i odzyskiwania C., trudne zarodniki z materiałów powszechnie występujących w środowisku szpitalnym.
(wstępne dane wynikające z tego badania zostały przedstawione jako plakat na Europejskim Kongresie Mikrobiologii Klinicznej i Chorób Zakaźnych, Barcelona, Hiszpania, Maj 2014.)
do badania włączono jeden szczep referencyjny C. difficile, ATCC 700057 (Cruinn Diagnostics, Irlandia) oraz jeden nietypowy izolat kliniczny (Diagnostic Laboratory, Beaumont Hospital, Dublin, Irlandia). Modyfikacja protokołu przygotowania zarodników C. difficile opisanego przez Chilton et al. był używany (13). Krótko, C., difficile został zaszczepiony do naparu serca mózgu z dodatkiem ekstraktu drożdżowego i L-cysteiny, inkubowany beztlenowo w temperaturze 37°C przez 48 godzin i rozprzestrzeniony na 10 Płyt agarowych Columbia blood (Oxoid, Zjednoczone Królestwo), które były inkubowane beztlenowo w temperaturze 37°C przez 10 dni (14). Wzrost zebrano z płytek za pomocą skrobaka komórkowego i zawieszono w 1 ml buforowanej fosforanem soli fizjologicznej (PBS)-etanolu (50% ). Zawiesiny inkubowano w temperaturze pokojowej przez 1 h z okresowym mieszaniem., Zawiesiny zarodników wirowano przez 10 minut w temperaturze 16 000 × g, a granulki ponownie zawieszono w 1 ml PBS. Liczba zarodników i czystość zostały określone w mikroskopii przy użyciu Schaeffer i Fulton spore stain kit (Sigma-Aldrich, Irlandia). Zawiesiny dostosowano do stężenia około 105 CFU / ml (jedna Kolonia odpowiada jednemu zarodnikowi), a seryjne rozcieńczenia w proporcji 1:10 przygotowano w PBS.
C., difficile sport suspensions (50 µl), w zakresie od 105 do 10 CFU/ml, dodano w dwóch egzemplarzach do sekcji 25 cm2 z poliuretanowej tkaniny materacowej (Meditec Medical, Irlandia), polipropylenu (GoodFellow Cambridge, Ltd., Zjednoczone Królestwo) i stali nierdzewnej, wszystkie odkażone zgodnie z opisem powyżej (15). Zawiesiny zarodników naniesione na powierzchnie były suszone powietrzem przez 2 godziny. próbki powierzchni pobrano za pomocą wstępnie zmiękczonych wacików z jedwabiu i nylonowych flokowanych wacików (Copan, Włochy) i umieszczano w 3 ml PBS. Seryjne rozcieńczenia zawiesin wacików zaszczepiono na wstępnie przygotowaną płytkę C. difficile selective—C., difficile agar base CM0601 plus C. difficile supplement SR0096 (250 mg/litr d-cykloseryny, 8 mg/litr cefoksytyny) i 7% (obj./obj.) defibrylowana krew końska (SR0050) – dostarczone przez Oxoid do wyliczenia CFU/ml. Sterylne płytki kontaktowe (VWR) wlewano w laboratorium agarem selektywnym C. difficile i nakładano na każdą sekcję przez 20 s, zapewniając mocny kontakt z powierzchnią. Subkulturowe płytki z obu wacików i płyt kontaktowych inkubowano przez noc beztlenowo w temperaturze 37°C. wyliczenie Kolonii przeprowadzono następnego dnia., Granica wykrywalności (LOD) została zdefiniowana jako najniższe stężenie zastosowanych zarodników, które zostało wykryte określoną metodą. Wszystkie metody zostały ocenione niezależnie, a ich zdolność do wykrywania i odzyskiwania zarodników C. difficile została porównana. Analiza statystyczna została przeprowadzona przy użyciu oprogramowania GraphPad Prism 5.00. Środki trzech niezależnych eksperymentów odsetka odzysku dla różnych metod zostały przeanalizowane przez jednokierunkową analizę wariancji (ANOVA) i test wielokrotnego porównania Tukeya.,
w 1983 r.jeden z pierwszych raportów porównujących metody odzyskiwania zarodników C. difficile z powierzchni szkła środowiskowego wykazał, że z wacików, łopatek samoprzylepnych i płyt stykowych płytki stykowe były zdecydowanie najbardziej skuteczną metodą wykrywania zarodników na niskim poziomie, są prostsze w użyciu i stosunkowo szybkie (16). Od tego czasu, różne metody, w tym waciki, płytki kontaktowe, rękawice, i gąbki, zostały wykorzystane do badań i badań ogniska ze zmiennymi wynikami. Tutaj pokazujemy, że płyty stykowe osiągnęły najwyższy odzysk C., 14-92%) z różnych powierzchni, w tym materiału materaca, polipropylenu i stali nierdzewnej, potwierdzając i rozszerzając wyniki z Buggy i in. (16) do odzysku ze szkła. Odzyskiwanie było również skuteczne dla wymazów flokowanych (14% do 76%), A najmniej skuteczną metodą był wymaz ze sztucznego jedwabiu (7% do 58%) (rys. 1A i andB).B). Procent odzysku był wprost proporcjonalny do wielkości początkowego inokulum—tj. inokulum o wartości 105 CFU / ml pozwoliło płytkom kontaktowym odzyskać aż 92% i zaledwie 14% dla inokulum 10-CFU/ml., Płytki kontaktowe były również najbardziej czułe w wykrywaniu zarodników przy minimalnym inokulum wynoszącym 10 CFU / ml, podczas gdy LOD wynosił 102 CFU/ml dla wymazów flokowanych i 103 CFU / ml dla wymazów ze sztucznego jedwabiu, ale było to prawdą tylko w przypadku izolatu klinicznego. Statystycznie płytki kontaktowe były lepsze niż wymazy flokowane z polipropylenu dla izolatu klinicznego (P < 0,05) (Tabela 1) i trwale lepsze niż wymazy ze sztucznego jedwabiu (P < 0,05 do p < 0,001) (Tabela 1), podczas gdy nie było znaczącej różnicy między wymazami flokowanymi i sztucznym jedwabiu., Chociaż analiza statystyczna nie wykazała żadnej znaczącej różnicy w odzysku pomiędzy wszystkimi badanymi powierzchniami, odzysk z materiału materaca został nieznacznie zmniejszony w porównaniu z pozostałymi dwiema powierzchniami. Ponadto nie zaobserwowano statystycznej różnicy między tymi dwoma izolatami.
procentowy odzysk zarodników Clostridium difficile szczepu referencyjnego (A) i izolatu klinicznego (B) z trzech powierzchni środowiska przy użyciu płyt kontaktowych, wymazów flokowanych i wymazów ze sztucznego jedwabiu., Paski błędów reprezentują standardowe błędy środków (SEM) z co najmniej trzech niezależnych eksperymentów (N ≥ 3).,”1″> wartość P z analizy statystycznej ofa:
C., zarodniki difficile mogą być wyrzucane do środowiska zarówno przez pacjentów bezobjawowych i objawowych i mogą przetrwać do 5 miesięcy na powierzchniach nieożywionych (17). Są odporne na działanie bakteriobójcze większości szpitalnych środków dezynfekujących i większości innych technik odkażania (18). Dlatego interwencje powinny być monitorowane w pomieszczeniach obecnie lub wcześniej zajmowanych przez przewoźników C. difficile. Raportowanie ulepszonych metod pod względem prędkości i czułości, takich jak płyta stykowa i flokowane wymazy zgłaszane tutaj, daje dokładniejsze oszacowanie C., trudne obciążenie w porównaniu do wcześniej zgłoszonych metod. Biorąc pod uwagę, że C. difficile jest najbardziej znanym endospore w dzisiejszym otoczeniu opieki zdrowotnej i stanowi znaczne ryzyko infekcji dla wrażliwych pacjentów, istnieje rosnąca potrzeba, aby dokładnie określić C. difficile sport zanieczyszczenia w środowisku opieki zdrowotnej. Miałoby to na celu ocenę nowych metod odkażania i korelację poziomów zanieczyszczenia środowiska z ryzykiem zakażenia i wystąpienia ognisk., Niemniej jednak, poprawa przyjętych metod odzyskiwania przy użyciu materiałów, które reprezentują te Znalezione w warunkach szpitalnych są niezbędnym warunkiem wstępnym.