Abstract
bezdomni chorzy psychicznie stanowią kluczowe i pilne wyzwanie w dziedzinie zdrowia psychicznego w 1980 roku. Ci bezdomni, którzy mają rozszerzone historie hospitalizacji psychiatrycznej stoją jako ostre przypomnienia o niepowodzeniach deinstytucjonalizacji, podczas gdy młodzi chorzy psychicznie bezdomni dorośli, którzy nigdy nie byli traktowani jako pacjenci, świadczą o lukach i niezrealizowanych obietnicach opieki społecznej w ramach deinstytucjonalizacji., Bezdomność i choroby psychiczne są, odpowiednio, problemami społecznymi i klinicznymi, odrębnymi w niektórych aspektach, ale splecionymi w innych. Niektóre z czynników, które przyczyniają się do bezdomności-takie jak niedostatki ekonomiczne, brak tanich mieszkań, zaprzestanie działalności w systemach opieki społecznej i radykalne zmiany w składzie amerykańskich rodzin – są szczególnie odczuwane przez wiele osób chorych psychicznie. Objawy zaburzeń psychicznych z kolei często utrudniają zdolność jednostki do radzenia sobie z tymi, a także innymi stresorami., Wypracowanie odpowiednich i skutecznych odpowiedzi na potrzeby osób bezdomnych chorych psychicznie wymaga precyzyjnego zdefiniowania i identyfikacji populacji docelowej, innowacji w systemie opieki zdrowotnej, zachęcenia osób, które ją zatrudniają do pracy z bezdomnymi chorymi psychicznie oraz Edukacji Publicznej. Ostatecznie jednak podstawowe odpowiedzi znajdą się w lepszym zrozumieniu ciężkiej choroby psychicznej, zwiększonych możliwościach leczenia i większej uwagi na potrzeby rehabilitacyjne osób chorych psychicznie.