pod względem genetycznym koty szylkretowe są szylkretami pod każdym względem, z wyjątkiem tego, że dodatkowo wyrażają Gen białego plamienia. Jest jednak jedna anomalia: z reguły im większe obszary bieli, tym mniej i większe plamy imbiru i ciemnej lub pręgowanej sierści. W przeciwieństwie do żółwia nie-Biały nakrapiany zwykle ma małe plamy koloru lub nawet coś w rodzaju soli i pieprzu posypka. Odzwierciedla to wpływ genetyczny na względne prędkości migracji melanocytów i inaktywacji X w zarodku.,
poważne badania nad kotami calico rozpoczęły się około 1948 roku, kiedy Murray Barr i jego absolwent E. G. Bertram zauważyli ciemne, w kształcie pałeczki bębenkowej masy wewnątrz jąder komórek nerwowych samic kotów, ale nie u samców kotów. Te ciemne masy stały się znane jako ciała Barra. W 1959 roku japoński biolog komórkowy Susumu Ohno ustalił, że ciałami Barra są chromosomy X. W 1961 Mary Lyon zaproponowała koncepcję x-inaktywacji: jeden z dwóch chromosomów X wewnątrz żeńskiego ssaka zostaje wyłączony. Zaobserwowała to we wzorcach kolorów sierści u myszy.,
koty Calico są prawie zawsze samicami, ponieważ locus genu pomarańczowego/nie-pomarańczowego zabarwienia znajduje się na chromosomie X. W przypadku braku innych wpływów, takich jak zahamowanie koloru, które powoduje białe futro, allele obecne w tych pomarańczowych loci decydują, czy futro jest pomarańczowe, czy nie. Samice kotów, podobnie jak wszystkie samice ssaków łożyskowych, mają zwykle dwa chromosomy X. Natomiast samce ssaków łożyskowych, w tym stabilne chromosomalnie samce kotów, mają jeden chromosom X i jeden chromosom Y., Ponieważ chromosom Y nie ma żadnego locus dla pomarańczowego genu, nie ma szans, że mężczyzna XY może mieć zarówno pomarańczowe, jak i nie-pomarańczowe geny razem, co jest tym, czego potrzeba, aby stworzyć żółwia lub calico barwiących.
jednym z wyjątków jest to, że w rzadkich przypadkach nieprawidłowy podział komórek może pozostawić dodatkowy chromosom X w jednej z GAMET, które wyprodukowały samca kota. Ten dodatkowy X jest następnie reprodukowany w każdej z jego komórek, stan określany jako XXY lub zespół Klinefeltera., Taka kombinacja chromosomów może wytwarzać oznaczenia tortoiseshell lub calico u samca, tak samo jak chromosomy XX wytwarzają je u samicy.
wszystkie, ale około jeden na trzy tysiące z rzadkich calico lub tortoiseshell samców kotów są sterylne z powodu nieprawidłowości chromosomu, a hodowcy odrzucają wszelkie wyjątki dla celów stadniny, ponieważ są one zazwyczaj złej jakości fizycznej i płodności. Nawet w rzadkich przypadkach, gdy samiec jest zdrowy i płodny, większość rejestrów kotów nie akceptuje ich jako zwierząt pokazowych.,
jak stwierdziła Sue Hubble w swojej książce Shrinking the Cat: Genetic Engineering zanim dowiedzieliśmy się o genach,
mutacja, która daje kotom płci męskiej płaszcz w Kolorze imbirowym, a kobietom Płaszcze imbirowe, tortoiseshell lub calico, stworzyła szczególnie wymowną mapę. Pomarańczowy zmutowany gen znajduje się tylko na chromosomie X, czyli żeńskim. Podobnie jak u ludzi, samice mają pary chromosomów płciowych, XX, a samce mają chromosomy płciowe XY. Samica kota, zatem, może mieć pomarańczowy zmutowany gen na jednym chromosomie X i gen dla czarnego płaszcza na drugim., Gen piebalda znajduje się na innym chromosomie. Jeśli jest wyrażony, gen ten koduje dla białego lub bez koloru i jest dominujący nad allelami kodującymi dla określonego koloru (tj. pomarańczowym lub czarnym), tworząc białe plamy na kotach calico. Jeśli tak się stanie, te kilka genów zostanie wyrażonych w plamistym płaszczu z rodzaju tortoiseshell lub calico., Ale samiec, ze swoim pojedynczym chromosomem X, ma tylko jeden z tego konkretnego genu koloru sierści: może być nie-imbirowy lub może być imbirowy (chociaż niektóre geny modyfikujące mogą dodać trochę bieli tu i ówdzie), ale chyba że ma anomalię chromosomalną, nie może być kotem calico.
obecnie bardzo trudno jest odtworzyć wzory sierści kotów Kaliko poprzez klonowanie. Penelope Tsernoglou napisała: „Jest to spowodowane efektem zwanym inaktywacją X-linked, która polega na przypadkowej inaktywacji jednego z chromosomów X., Ponieważ wszystkie samice ssaków mają dwa chromosomy X, można się zastanawiać, czy zjawisko to może mieć bardziej rozpowszechniony wpływ na klonowanie w przyszłości.”