kometa Halleya

kometa Halleya, zwana również kometą Halleya, pierwsza Kometa, której powrót był przewidywany i prawie trzy wieki później, jako pierwsza została sfotografowana z bliska przez międzyplanetarną sondę kosmiczną.

w 1705 roku angielski astronom Edmond Halley opublikował pierwszy katalog Orbit 24 komet., Jego obliczenia wykazały, że komety obserwowane w latach 1531, 1607 i 1682 miały bardzo podobne orbity. Halley zasugerował, że w rzeczywistości były to komety powracające co około 76 lat i przewidział, że kometa powróci w 1758 roku. Halley nie doczekał spełnienia swoich prognoz (zmarł w 1742 roku), ale kometa została zauważona pod koniec 1758 roku, przeszła Peryhelium (najbliższa odległość od Słońca) w marcu 1759 roku i została nazwana na cześć Halleya. Jej okresowe zwroty wykazały, że znajduje się ona na orbicie okołoziemskiej, a co za tym idzie, że przynajmniej niektóre komety należą do Układu Słonecznego.,

wcześniejsze fragmenty komety Halleya zostały później obliczone i sprawdzone na podstawie historycznych zapisów obserwacji komet. Niektórzy spekulowali, że kometa obserwowana w Grecji w latach 467-466 p. n. e.mogła być Halley. Jednak powszechnie akceptowana data jego najwcześniejszego odnotowanego pojawienia się, której byli świadkami chińscy astronomowie, to 240 r. p. n. e. Najbliższe zbliżenie Halleya do ziemi miało miejsce 10 kwietnia 837 roku, w odległości zaledwie 0,04 jednostki astronomicznej (AU; 6 milionów km)., Była to duża jasna Kometa widziana sześć miesięcy przed normańskim podbojem Anglii w 1066 roku i przedstawiona w gobelinie z Bayeux z tego okresu. Jego przejście w 1301 roku mogło zainspirować postać gwiazdy betlejemskiej, którą włoski malarz Giotto wykorzystał w swojej adoracji Trzech Króli, namalowanej około 1305 roku. Jej przejścia następowały średnio co 76 lat, jednak wpływ grawitacyjny planet na orbitę komety spowodował, że okres orbitalny z czasem wahał się od 74,5 do nieco ponad 79 lat., Podczas powrotu komety w 1910 roku Ziemia przeszła przez pyłowy ogon Halleya, który miał miliony kilometrów długości, bez widocznego efektu.jest to kometa Halleya, odkryta 8 maja 1910 roku, o średnicy 329825711a.

NASA/Caltech/JPL

najbardziej oczekiwane pojawienie się komety Halleya w 1986 roku było bardzo oczekiwane., Astronomowie po raz pierwszy sfotografowali kometę za pomocą 200-calowego teleskopu Hale ' a w Obserwatorium Palomar w Kalifornii 16 października 1982 roku, kiedy znajdowała się ona jeszcze poza orbitą Saturna w odległości 11,0 AU (1,65 miliarda km ) od Słońca. Osiągnęła peryhelium w odległości 0,587 AU (88 mln km ) od Słońca 9 lutego 1986 roku, a najbliżej ziemi 10 kwietnia w odległości 0,417 AU (62 mln km ).,

pięć międzyplanetarnych statków kosmicznych przeleciało obok komety w marcu 1986 roku: dwa japońskie statki kosmiczne (Sakigake i Suisei), dwa radzieckie statki kosmiczne (Vega 1 i Vega 2) i Europejska Agencja Kosmiczna (Giotto), które przeszły tylko 596 km od jądra komety. Zbliżone zdjęcia jądra uzyskane przez Giotta pokazały ciemny obiekt w kształcie ziemniaka o wymiarach około 15 × 8 km (9 × 5 mil). Zgodnie z oczekiwaniami jądro okazało się mieszaniną wody i innych lotnych lodów oraz pyłu skalistego (krzemianowego) i bogatego w węgiel (organicznego)., Około 70 procent powierzchni jądra było pokryte ciemną izolacyjną „skorupą”, która zapobiegała sublimacji lodu wodnego pod nim, ale pozostałe 30 procent było aktywne i wytwarzało ogromne jasne strumienie gazu i pyłu. Skorupa okazała się bardzo czarna (czarniejsza od węgla), odbijając tylko około 4 procent światła słonecznego, które otrzymała z powrotem w Przestrzeń Kosmiczną, i najwyraźniej była powłoką powierzchniową mniej lotnych związków organicznych i krzemianów. Ciemna powierzchnia pomogła wyjaśnić wysoką temperaturę około 360 kelvinów (87 °C), mierzoną przez Vegę 1, gdy Kometa miała 0.,79 AU (118 mln km ) od Słońca. Gdy Kometa obracała się wokół własnej osi, Tempo emisji pyłu i gazu zmieniało się, gdy różne aktywne obszary na powierzchni trafiały na światło słoneczne.

obserwacje sondy wykazały, że jądro komety jest ciałem stałym, w efekcie „brudną kulą śnieżną”, jak zaproponował amerykański astronom Fred Whipple w 1950 roku. Odkrycie to położyło kres alternatywnemu wyjaśnieniu znanemu jako model sandbank, promowanemu przez angielskiego astronoma R. A. Lyttletona w latach 30. i 80., że jądro nie było ciałem stałym, ale raczej chmurą pyłu z zaadsorbowanymi gazami.

cząstki pyłu rozrzucone podczas powolnego rozpadu komety w ciągu tysiącleci są rozprowadzane po jej orbicie., Przejście Ziemi przez ten strumień gruzu każdego roku jest odpowiedzialne za deszcz meteorów Orionid i ETA Aquarid odpowiednio w październiku i maju.

kometa Halleya ma powrócić do wewnętrznego układu słonecznego w 2061 roku.