status wdów w wielu społeczeństwach jest niepewny, ponieważ śmierć mężów pozbawiła głównego źródła ich dobrobytu gospodarczego, a także kontroli nad ich seksualnością. Gdyby nie było dorosłych synów, którzy mogliby wspierać owdowiałe matki, inni krewni mogliby być niechętni lub nie mieć środków do opieki nad owdowiałymi krewnymi. Wiele społeczeństw, w których mężczyźni sprawowali dominującą władzę, wyewoluowało mechanizmy kontroli stosunków społecznych i seksualnych wdów., Spalenie lub pochowanie wdów ze zmarłymi mężami miało miejsce w różnych miejscach, takich jak Azja Środkowa, Azja Południowa i Południowo-Wschodnia oraz Fidżi.
Sati w Indiach
w Indiach, prawo Manu, skompilowane około 200 roku n. e., głosiło, że Hinduska Wdowa ma pozostać sati, sanskryckim słowem, które interpretowano jako czyste lub czyste, i nie miało się ponownie ożenić, podczas gdy Hinduski Wdowiec mógł ponownie ożenić się. Stopniowo słowo sati było używane na określenie rytuału samospalenia lub poświęcenia się przez hinduską wdowę na stosie męża., Przez swoje poświęcenie Wdowa pozostała czysta i zademonstrowała swoje wieczne oddanie mężowi. Tak więc sati (słowo, które Europejczycy często transliterowali jako suttee) oznaczało zarówno praktykę samospalenia, jak i hinduską wdowę, która zmarła w wyniku tego rytuału. Uważano, że taka Wdowa stanie się boginią i przyniesie pomyślność lub szczęście swoim rodzinom urodzonym i małżeńskim. Jej miejsce kremacji zostało również oznaczone pamiątkowym kamieniem lub świątynią i stało się miejscem pielgrzymek dla wielbicieli szukających boskich łask., Chociaż nigdy nie było rozpowszechnione, sati jako samospalenie stało się i pozostaje silnym źródłem stereotypów społeczeństwa indyjskiego, jako obarczonego egzotycznymi i zabobonnymi nakazami religijnymi, oraz obrazów hinduskich kobiet jako uciskanych.
początki Sati
początki sati jako samospalenia są gorąco dyskutowane. Często kojarzony jest z wojną i pojęciami honoru. Jednym z możliwych źródeł była śmierć czterech wdów w Mahabharacie, Wielka epopeja o wojnie dwóch kuzynów o królestwo., Innym jest zwyczaj jauhara wśród Radżputów, grup z Azji Środkowej, którzy migrowali do północno-zachodnich Indii, którzy w obliczu pewnej klęski skazywali swoje kobiety i dzieci na śmierć przez ogień, aby zapobiec ich schwytaniu i zhańbieniu przez wroga. Jednym z wymienionych źródeł religijnych jest hinduska bogini o imieniu Sati, która popełniła samobójstwo w proteście przeciwko odmowie zaproszenia jej boskiego męża Śiwy na królewską ofiarę. Ale Sati umarła, a Bóg Shiva nie był w stanie umrzeć, więc nie była i nie mogła być wdową.,
istnieje wiele dyskusji na temat tego, kiedy praktyka samospalenia zaczęła być praktykowana w Indiach. Niektórzy historycy twierdzą, że istnieją materialne dowody w postaci pamiątkowych kamieni samospalenia już w VI wieku naszej ery, a europejskie relacje z rytuału sati zaczynają się od Marco Polo i mnożą się od 1500 roku. Kamienie Sati występują na obszarach Gujarat i Marathi w zachodnich Indiach oraz w Karnataka i wschodnim wybrzeżu południowych Indii. Jednak samospalenie było bardziej powszechne wśród elitarnych kobiet w Książęcych Stanach Rajputana i w Bengalu., Niektórzy uczeni twierdzili, że tradycja prawna dayabhaga, która była unikalna dla Bengalu, pozwalała hinduskim wdom odziedziczyć swój stridhan (własność osobistą, zazwyczaj biżuterię dawaną w czasie jej małżeństwa) i ograniczony majątek w nieruchomości (który mogli wykorzystać, ale nie zrazić), był być może materialnym powodem, dla którego sati było bardziej powszechne w Bengalu niż gdzie indziej. Anand Yang udokumentował jednak, że nie-elitarne Hinduskie wdowy popełniły sati na początku XIX wieku w dystryktach Bihar i Bengal, gdzie prawa własności kobiet nie były prawdopodobnie zagrożone., Ograniczenia społeczne dla wdów hinduskich, które mogły obejmować golenie włosów, wyrzucanie całej biżuterii, noszenie prostych białych Sari, spożywanie tylko jednego posiłku dziennie i bycie wykluczonym z uroczystości, takich jak śluby, stanowiły „zimne” sati i mogły motywować niektóre wdowy do dobrowolnego samospalenia.
Europejskie poglądy Sati
ponieważ więcej Europejczyków podróżowało do Indii od 1500 roku, aby nawiązać stosunki handlowe i dyplomatyczne, zapisali swoje obserwacje i postawy wobec sati i kultury hinduskiej, które twierdzili, że autoryzowały takie zgony., Ich relacje miały tendencję do chwalenia oddania hinduskich żon swoim mężom i podkreślania religijnych nakazów rytuału. W XVIII wieku angielska Kompania Wschodnioindyjska postrzegała sati jako niepokojącą praktykę religijną, ale pozwalała na to, aby nie antagonizować hinduskich poddanych. Na początku XIX wieku brytyjscy urzędnicy i misjonarze stali się bardziej agresywni w potępianiu sati, chociaż ich relacje nadal były subtelnie chwalone za pobożność hinduskich wdów., W tym samym czasie Hindusi wysokiej kasty, często z elity bhadralok (szanowanych ludzi) w Bengalu, albo bronił rytuału lub starał się go zakazać.
debata nad sati nasiliła się, gdy Kompania Wschodnioindyjska, pod naciskiem grup ewangelickich w Wielkiej Brytanii, zalegalizowała sati w 1813 roku, jeśli Wdowa działała dobrowolnie. Ta ustawa wywołała intensywną debatę w Indiach i Wielkiej Brytanii zarówno za, jak i przeciw sati. Brytyjscy misjonarze, a także indyjscy zwolennicy i przeciwnicy sati szukali sankcji za swoje przeciwstawne stanowiska w hinduistycznych tekstach biblijnych., W 1829 r.Lord William Bentinck, gubernator generalny posiadłości Kompanii w Indiach w latach 1828-1835, ogłosił ustawę kryminalizującą sati. Kontrowersje pojawiły się w 1830 roku z powodu ciągłych epizodów sati. Trudno było wyegzekwować zakaz w klimacie, gdzie kremacja odbywała się zazwyczaj w ciągu 24 godzin od śmierci, a brytyjscy urzędnicy byli szeroko rozproszeni., Kontrowersje pojawiły się pod koniec XX wieku po tym, jak Roop Kanwar, 18-letnia kobieta z Rajput, rzekomo popełniła sati w Deorala w Radżastanie, 4 września 1987 roku w bardzo różnych okolicznościach Politycznych i społecznych.
Źródła o Sati
europejscy podróżnicy, brytyjscy urzędnicy, indyjscy reformatorzy, ortodoksyjni Hindusi i chrześcijańscy misjonarze pisali obszernie o sati, podczas gdy Europejczycy i Hindusi tworzyli wizualne przedstawienia w druku, obrazach, czasopismach i ostatecznie filmach. Mężczyźni wyprodukowali prawie wszystkie te podstawowe źródła, które zawierały kilka tematów., Po pierwsze, Indianie i Europejczycy debatowali nad pochodzeniem sati, prześledzili, gdzie miało miejsce w Indiach, i czasami próbowali ustalić, które Warny (cztery szerokie podziały hinduskiego społeczeństwa: brahman, czyli kapłani; kshatriya, czyli wojownicy i administratorzy; vaishya, czyli kupcy; i sudras, czyli rzemieślnicy i chłopi) i klasy ekonomiczne nakazywały praktykowanie sati na hinduskich Wdowach. Po drugie, zarówno ortodoksyjni Hindusi, jak i ci, którzy starali się zreformować Hinduskie zwyczaje, argumentowali o biblijnej prawowitości lub jej braku dla sati., Po trzecie, europejscy podróżnicy, urzędnicy i misjonarze ujawnili wiele o swoich zmieniających się postawach wobec kultury indyjskiej, a szczególnie wobec indyjskich kobiet w swoich relacjach z sati od 1600 roku. Po czwarte, na początku 1800 roku kampania zakazująca sati wydała oficjalne raporty i polemiki, które dały dowody arogancji kulturowej wśród brytyjskich urzędników i misjonarzy, defensywności wśród indyjskich reformatorów i asertywności wśród ortodoksyjnych Hindusów.,
źródła w języku angielskim lub dostępne w angielskim tłumaczeniu mówią nam więcej o europejskich reprezentacjach i postawach wobec rytuału sati, europejskich poglądach na temat indyjskich (zwłaszcza hinduskich) kobiet i ogólnie o kulturze hinduskiej w Indiach niż o indyjskich postawach wobec sati. Mimo to pozycje Hindusów dotyczące sati są znacznie bardziej dostępne w źródłach pierwotnych niż pozycje hinduskich kobiet., Jeśli chodzi o historie hinduskich wdów, które popełniły samospalenie lub próbowały to zrobić i zdecydowały się na to w ostatniej chwili, historycy muszą polegać na Brytyjskich i indyjskich, zazwyczaj męskich, świadkach spektaklu sati.