pytanie: Jakie jest boskie prawo królów?”
odpowiedź: boskie prawo królów jest chrześcijańską wersją starożytnych pogańskich postaw wobec królów i cesarzy. W swojej najbardziej znanej formie w XVI i XVII wieku, boskie prawo królów, o których mówi się, że monarchowie są wyświęceni na swoją pozycję przez Boga, stawiając ich poza krytyką i czyniąc bunt przeciwko nim grzechem. Teoria ta opiera się na skrajnej interpretacji Rozdziału 13 Listu do Rzymian, połączonej ze stwierdzeniami ze Starego Testamentu., Boskie prawo królów było kontrowersyjne, kiedy po raz pierwszy domagali się tego królowie, tacy jak Jakub I, i jest ogólnie odrzucane przez teologów dzisiaj.
głównym argumentem reformacji protestanckiej było to, że każdy człowiek jest bezpośrednio odpowiedzialny przed Bogiem, a nie przed innymi ludźmi. Pogląd ten drastycznie zaburzył równowagę między Kościołem a Państwem w XVI-wiecznej Europie. Niepokoje nie tylko osłabiły autorytet religijnych postaci, takich jak papież. Ta sama zasada zakładała, że świeccy władcy podlegali ziemskiej odpowiedzialności za swoje czyny: ci, którzy rządzą, nie są poza hańbą rządzonych.,
w odpowiedzi na ich potencjalną utratę władzy, władcy tacy jak Jakub I-który również zlecił Klasyczne tłumaczenie Biblii-starali się uzasadnić absolutne i niekwestionowane rządy. Idee, które propagowali, nie były zupełnie nowe; teologowie Chrześcijańscy wielokrotnie omawiali fragmenty tej idei na przestrzeni wieków. Mimo to, próbując ustanowić boskie prawo królów, w argumentach władców takich jak król Jakub podkreślono trzy podstawowe idee biblijne:
Po pierwsze, Paweł wskazuje, że rząd jest zarządzany przez Boga (Rzymian 13:1)., Naucza, że każdy, kto „buntuje się przeciwko władzy, buntuje się przeciwko temu, co Bóg ustanowił” (Rzymian 13:2).
Po Drugie, Dawid odmówił zabicia zepsutego i upadającego króla Izraela Saula, stwierdzając, że złe jest działanie przeciwko jednemu pomazanemu przez Boga na tronie (1 Samuela 24,3-15).
Po trzecie, w niektórych miejscach Stary Testament odnosi się do władz ludzkich, używając tego samego terminu, który jest używany na określenie Boga: elohim. Sam Jezus zwrócił na to uwagę podczas debaty o zarzutach bluźnierstwa (Ew. Jana 10.33-38; por. Psalm 82:6).,
opierając się na tych biblijnych zasadach, boskie prawo królów twierdzi, że monarchowie zostali umieszczeni na swoich stanowiskach przez Boga, czyniąc ich odpowiedzialnymi przed Bogiem i tylko przed Bogiem. Władcy mają boskie prawo do tronu i władzy, którą sprawują. Tylko Bóg, zgodnie z boskim prawem królów, ma prawo usunąć króla lub cesarza lub osądzić go za swoje czyny. Oznacza to, że królowie nie mogą być obaleni, zbuntowani ani ograniczeni przez swoich poddanych. Bunt przeciwko królowi, zgodnie z boskim prawem królów, to bunt przeciwko Bogu.,
w każdej Teorii Politycznej istnieją niezliczone subtelne odmiany. Dawni zwolennicy boskiego prawa królów często opierali to prawo na przestrzeganiu przez władcę Bożych zasad. W takim ujęciu pobożni królowie nosili boską władzę, ale bezbożni królowie podlegali naganie. Równolegle starożytna kultura chińska propagowała koncepcję mandatu nieba. To samo utrzymywało, że władza cesarza jest absolutna, wtedy i tylko wtedy, gdy panował zgodnie z zasadami sprawiedliwymi i moralnymi.,
pomimo sugestii przeciwnych, boskie prawo królów jest odrzuceniem starożytnych pogańskich koncepcji królowania i boskości. Władcy tacy jak egipscy faraonowie byli uważani za boskich. Cesarze rzymscy w pewnym momencie domagali się czci. Boskie prawo królów różni się od tych idei tylko w tym wąskim znaczeniu, że nie oznacza, że król jest osobiście boski. W praktyce jednak boskie prawo królów sugeruje ten sam poziom niekwestionowanej lojalności., W XVI i XVII wieku boskie prawo królów było przede wszystkim rozumiane jako argument za posłuszeństwem ze strony ludu w czasie, gdy dominujący autorytet kulturowy—katolicyzm—był erozją.
W rzeczywistości Biblia nie popiera agresywnych form boskiego prawa królów. Napomnienie Pawła w Rzymian odnosi się do rządu i autorytetu w ogóle, ale nie w absolutnym. W Piśmie Świętym Lud Boży jest pokazany jako skłonny rzucić wyzwanie przywódcom, gdy ci przywódcy zbłądzą (np. 2 Księga Samuela 12.7; 1 Księga Królewska 18.17-19; Marka 6.17-18; Dzieje Apostolskie 26.27-29)., Szacunek Dawida dla Saula był w kontekście narodu Izraelskiego i jego pomazanego króla-nie dla wszystkich królów wszystkich narodów dla wszystkich ludzi. Pismo Święte nigdy nie sugeruje, że Światowe przywództwo samo w sobie stawia człowieka na równi ze Stwórcą. Poddanie się rządowi jest z pewnością nauczane w Biblii (Mateusza 22:20-21; 1 Piotra 2:17), ale nie w tym sensie, że każda osoba jest poza odpowiedzialnością wobec innych ludzi. Podobnie jak w przypadku niewolnictwa, mizoginii i innych form ucisku, podstawowe zasady ewangelii skruszyły boskie prawo królów i doprowadziły do jego porzucenia., Jako przykład, osiemnastowieczna Deklaracja Niepodległości odrzuciła boskie prawo królów i zamiast tego twierdziła, że „wszyscy ludzie są stworzeni równi”, ukorzeniając swoje roszczenie o równości ludzkości we własnym dziele Boga.
Królowie i rząd w ogóle są powoływani przez Boga tylko w tym sensie, że rząd ludzki jest jednym z Bożych środków powstrzymywania ludzkiego grzechu (Rzymian 13:3). Chrześcijanie są zobowiązani do poszanowania ludzkiego rządu (Rzymian 13: 5-7) i do przestrzegania praw ziemi, gdy nie ma konfliktu z prawami Boga (Zobacz Dzieje Apostolskie 5:29)., Pismo Święte nie popiera ostatecznie boskiego prawa królów ani idei, że jakikolwiek ludzki władca jest bez zarzutu lub krytyki ze strony swoich poddanych.