charakterystyka Podedytuj
rozmiary grup delfinów różnią się dość dramatycznie. Delfiny rzeczne zwykle gromadzą się w dość małych grupach od 6 do 12 w liczbie lub, u niektórych gatunków, pojedynczo lub w parach. Osoby w tych małych grupach znają się i rozpoznają. Inne gatunki, takie jak delfin oceaniczny pantropikalny, Delfin Zwyczajny i Delfin spinner podróżują w dużych grupach liczących setki osobników. Nie wiadomo, czy każdy członek grupy jest zaznajomiony z każdym innym., Jednak duże paczki mogą działać jako jedna spójna Jednostka – obserwacje pokazują, że jeśli nieoczekiwane zakłócenie, takie jak podejście rekina, wystąpi z boku lub spod grupy, grupa porusza się w bliskiej jedności, aby uniknąć zagrożenia. To zaś oznacza, że delfiny muszą być świadome nie tylko swoich bliskich sąsiadów, ale także innych osobników w pobliżu-w podobny sposób w jaki ludzie wykonują „fale publiczności”. Osiąga się to przez wzrok, a być może także echolokację., Jedną z hipotez zaproponowanych przez Jenisona (1986) jest to, że członkowie kapsuły delfinów są w stanie dzielić się wynikami echolokacji ze sobą, aby lepiej zrozumieć swoje otoczenie.
orki mieszkające w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie i Waszyngtonie w Stanach Zjednoczonych żyją w bardzo stabilnych grupach rodzinnych. Podstawą tej struktury społecznej jest matrylina, składająca się z matki i jej potomstwa, którzy podróżują z nią na całe życie. Samce orków nigdy nie opuszczają strąków matek, podczas gdy samice mogą rozgałęziać się, tworząc własną matrylinę, jeśli mają wiele własnych Potomków., Samce mają szczególnie silną więź z matką i podróżują z nimi przez całe życie, które może przekroczyć 50 lat.
relacje w populacji orków można odkryć poprzez ich wokalizacje. Matrilines, którzy mają wspólnego przodka z zaledwie kilku pokoleń wstecz, dzielą głównie ten sam dialekt, składający się z pod. Kapsuły, które dzielą niektóre wezwania, wskazują na wspólnego przodka z wielu pokoleń wstecz i tworzą klan. Orkowie używają tych dialektów, aby uniknąć chowu wsobnego. Łączą się w pary poza klanem, co zależy od różnych wokalizacji., Istnieją dowody na to, że inne gatunki delfinów również mogą mieć dialekty.
w badaniach butlonose dolphin studies w Sarasota na Florydzie i Smolker w Shark Bay w Australii, kobiety ze społeczności są powiązane bezpośrednio lub poprzez wzajemne powiązanie w ogólnej strukturze społecznej znanej jako rozszczepienie-fuzja. Grupy najsilniejszych stowarzyszeń są znane jako „zespoły”, a ich skład może pozostać stabilny przez lata. Istnieją pewne dowody genetyczne, że członkowie zespołu mogą być spokrewnieni, ale zespoły te niekoniecznie są ograniczone do jednej linii matrylinearnej., Nie ma dowodów na to, że zespoły konkurują ze sobą. W tych samych obszarach badawczych, jak również w Moray Firth w Szkocji, samce tworzą silne skojarzenia od dwóch do trzech osobników, przy współczynniku skojarzenia między 70 a 100. Te grupy samców są znane jako „sojusze”, a członkowie często wykazują zachowania synchroniczne, takie jak oddychanie, skakanie i łamanie się. Skład sojuszu jest stabilny na rząd dziesiątek lat i może zapewnić korzyści dla pozyskania samic do krycia.,Złożone strategie społeczne ssaków morskich, takich jak delfiny butlonose, „dostarczają interesujących paraleli” ze strategiami społecznymi słoni i szympansów.(p519)
Complex playEdit
delfiny są znane z tego, że angażują się w złożone zachowania zabawowe, które obejmują takie rzeczy, jak tworzenie stabilnych podwodnych toroidalnych pierścieni wirowych z rdzeniem powietrznym lub „pierścieni bąbelkowych”., Istnieją dwie główne metody produkcji pierścienia pęcherzykowego: szybkie dmuchanie strumienia powietrza do wody i pozwalając mu wznieść się na powierzchnię, tworząc pierścień; lub pływanie wielokrotnie w okręgu, a następnie zatrzymywanie się, aby wstrzyknąć powietrze do powstałego w ten sposób spiralnego wiru. Delfin często następnie bada jego stworzenie wizualnie i za pomocą sonaru. Wydaje się również, że lubią gryźć pierścienie wirowe, które stworzyli, tak że wpadają w wiele oddzielnych normalnych pęcherzyków, a następnie szybko wznoszą się na powierzchnię., Niektóre wieloryby są również znane z produkcji pierścieni pęcherzykowych lub siatek pęcherzykowych w celu żerowania. Wiele gatunków delfinów również gra na falach, czy to naturalnych fal w pobliżu linii brzegowej w sposób podobny do ludzkiego „surfowania na ciele”, czy też w falach wywołanych dziobem poruszającej się Łodzi w zachowaniu znanym jako jazda na dziobie.
Współpraca międzygatunkowa
zdarzały się przypadki w niewoli różnych gatunków delfinów i morświnów pomagających i współdziałających między gatunkami, w tym pomagających wielorybom., Wiadomo też, że żyją razem z mieszkającymi (żywiącymi się rybami) orkami przez ograniczony czas.Delfiny były również znane z pomocy ludzkich pływaków w potrzebie, a w co najmniej jednym przypadku zrozpaczony Delfin zwrócił się do ludzkich nurków o pomoc.
Creative behavioredytuj
oprócz wykazania zdolności do uczenia się skomplikowanych sztuczek, delfiny wykazały również zdolność do tworzenia kreatywnych odpowiedzi., To zostało zbadane przez Karen Pryor w połowie 1960 roku w Sea Life Park na Hawajach i zostało opublikowane jako Creative Porpoise: Training for Novel Behavior w 1969 roku. Przedmiotem badań były dwa delfiny szorstkozębne (Steno bredanensis), nazwane Malia (regularnie występująca w Sea Life Park) i Hou (obiekt badawczy w sąsiednim Instytucie oceanicznym). Eksperyment sprawdzał, kiedy i czy delfiny zidentyfikują, że są nagradzane (rybami) za oryginalność w zachowaniu i był bardzo udany., Ponieważ jednak tylko dwa delfiny były zaangażowane w eksperyment, badanie jest trudne do uogólnienia.
zaczynając od delfina o imieniu Malia, metoda eksperymentu polegała na wyborze konkretnego zachowania wystawianego przez nią każdego dnia i nagradzaniu każdego pokazu tego zachowania przez cały dzień sesji. Na początku każdego nowego dnia Malia przedstawiała zachowanie poprzedniego dnia, ale tylko wtedy, gdy nowe zachowanie zostało wystawione, była przyznawana nagroda. Wszystkie wykazywane zachowania były, przynajmniej przez pewien czas, znanymi zachowaniami delfinów., Po około dwóch tygodniach Malia najwyraźniej wyczerpała „normalne” zachowania i zaczęła powtarzać występy. To nie zostało nagrodzone.
według Pryora Delfin stał się niemal przygnębiony. Jednak na szesnastej sesji bez nowatorskiego zachowania, naukowcy zostali przedstawieni z przewrotką, jakiej nigdy wcześniej nie widzieli. To zostało wzmocnione. Jak relacjonuje Pryor, po nowym wyświetlaczu: „zamiast oferować to ponownie, zaoferowała machnięcie ogonem, którego nigdy nie widzieliśmy; wzmocniliśmy to., Zaczęła oferować nam wszystkie rodzaje zachowań, których nie widzieliśmy w tak szalonej burzy, że w końcu nie mogliśmy wybrać, w co rzucać rybą”.
drugi obiekt testowy, Hou, odbył trzydzieści trzy sesje, aby osiągnąć ten sam etap. Za każdym razem eksperyment był przerywany, gdy zmienność zachowań delfinów stała się zbyt złożona, aby dalsze pozytywne wzmocnienie miało sens.
ten sam eksperyment został powtórzony z ludźmi, a wolontariusze potrzebowali mniej więcej tego samego czasu, aby dowiedzieć się, o co ich pytano., Po początkowym okresie frustracji lub gniewu, ludzie zdali sobie sprawę, że zostali nagrodzeni za nowatorskie zachowanie. U delfinów realizacja ta wywoływała podniecenie i coraz więcej nowych zachowań – u ludzi przynosiła głównie ulgę.
orki pokazały odpowiedzi wskazujące, że nudzą się aktywnościami. Na przykład, gdy Paul Spong pracował z orką Skaną, badał jej zdolności wizualne. Jednak po wykonaniu korzystnych 72 prób dziennie, Skana nagle zaczęła konsekwentnie otrzymywać wszystkie błędne odpowiedzi., Spong doszedł do wniosku, że kilka ryb nie jest wystarczającą motywacją. Zaczął grać muzykę, która wydawała się dostarczać skanie o wiele większej motywacji.
w Institute for Marine Mammal Studies w Mississippi zaobserwowano również, że zamieszkujące je delfiny zdają się wykazywać świadomość przyszłości. Delfiny są szkolone, aby utrzymać własny zbiornik w czystości, wyciągając śmieci i wnosząc je do opiekuna, aby zostać nagrodzonym rybą., Jednak jeden z delfinów, o imieniu Kelly, najwyraźniej nauczył się jak zdobyć więcej ryb, gromadząc śmieci pod kamieniem na dnie basenu i podnosząc je po jednym małym kawałku na raz.
Korzystanie z narzędziedytuj
od 1984 roku naukowcy obserwowali Dzikie delfiny butlonose w Shark Bay w Australii Zachodniej przy użyciu podstawowego narzędzia. Podczas poszukiwania pożywienia na dnie morza, wiele z tych delfinów było widzianych, jak wyrywają kawałki gąbki i owijają je wokół rostry, prawdopodobnie aby zapobiec otarciom i ułatwić kopanie.