W roku 219 p. n. e.Hannibal z Kartaginy poprowadził atak na Saguntum, niezależne miasto sprzymierzone z Rzymem, który wywołał wybuch II wojny punickiej. Następnie przemaszerował swoją ogromną armię przez Pireneje i Alpy do środkowych Włoch w jednej z najsłynniejszych kampanii w historii. Po serii zwycięstw, najbardziej godnych uwagi przybyciu pod Cannae w 216 r. p. n. e., Hannibal zdobył przyczółek w południowych Włoszech, ale odmówił przeprowadzenia ataku na sam Rzym., Rzymianie odpierali jednak ataki, wypędzając Kartagińczyków z Hiszpanii i rozpoczynając inwazję na Afrykę Północną. W roku 203 p. n. e.Hannibal porzucił walkę w Italii o obronę Afryki Północnej, a w roku następnym poniósł druzgocącą klęskę z rąk Publiusza Korneliusza Scypiona pod Zamą. Chociaż traktat kończący drugą wojnę Punicką położył kres statusowi Kartaginy jako potęgi cesarskiej, Hannibal kontynuował swoje życiowe marzenie zniszczenia Rzymu aż do swojej śmierci w 183 p. n. e.
Wczesne życie Hannibala i atak na Saguntum
Hannibal urodził się w 247 p. n. e., w Afryce Północnej. Polibiusz i liwy, których dzieje Rzymu są głównymi łacińskimi źródłami dotyczącymi jego życia, twierdzili, że Ojciec Hannibala, Wielki kartagiński generał Hamilkar Barca, sprowadził syna do Hiszpanii (region, który zaczął podbijać około 237 p. n. e.) w młodym wieku. Hamilkar zmarł w 229 r. p. n. e., a następcą został jego zięć Hasdrubal, który uczynił młodego Hannibala oficerem w armii kartagińskiej. W 221 p. n. e.Hasdrubal został zamordowany, a armia jednogłośnie wybrała 26-letniego Hannibala na dowódcę Imperium Kartaginy w Hiszpanii., Hannibal szybko skonsolidował kontrolę nad regionem z bazy portowej w Kartagenie( Nowa Kartagina); ożenił się również z hiszpańską księżniczką.
w 219 p. n. e.Hannibal poprowadził atak kartagiński na Saguntum, niezależne miasto w środkowej części wschodniego wybrzeża Hiszpanii, które wykazało agresję na pobliskie miasta kartagińskie. Zgodnie z Traktatem kończącym I wojnę Punicką, Rzeka Ebro była najdalej na północ wysuniętą granicą wpływów Kartaginy w Hiszpanii; chociaż Saguntum znajdowało się na południe od Ebro, sprzymierzyło się z Rzymem, który widział atak Hannibala jako akt wojny., Siły kartagińskie oblegały Saguntum przez osiem miesięcy, zanim miasto upadło. Chociaż Rzym zażądał kapitulacji Hannibala, odmówił, zamiast tego planował inwazję na Włochy, która oznaczałaby początek drugiej wojny punickiej.
Inwazja Hannibala na Italię
pozostawiając brata, również o imieniu Hasdrubal, aby chronić interesy Kartaginy w Hiszpanii i Afryce Północnej, Hannibal zebrał ogromną armię, w tym (według prawdopodobnie przesadzonych danych Polibiusza) aż 90 000 piechoty, 12 000 kawalerii i prawie 40 słoni., Marsz, który przeszedł około 1600 kilometrów przez Pireneje, przez Rhone i Alpy, aż w końcu do środkowych Włoch, został zapamiętany jako jedna z najsłynniejszych kampanii w historii. Hannibal spotkał potężną armię Rzymskiego generała Publiusza Korneliusza Scypiona na równinach na zachód od rzeki Ticino. Kawaleria Hannibala zwyciężyła, a Scypion został ciężko ranny w bitwie.
pod koniec 218 p. n. e., Kartagińczycy ponownie pokonali Rzymian na lewym brzegu rzeki Trebia, co przyniosło Hannibalowi wsparcie sojuszników, w tym Galów i Liguryjczyków. Wiosną 217 p. n. e.posunął się do rzeki Arno, gdzie pomimo zwycięstwa nad jeziorem Trasimene odmówił poprowadzenia wyczerpanych sił przeciwko samemu Rzymowi. Latem następnego roku 16 rzymskich legionów-blisko 80 000 żołnierzy, o których mówi się, że jest dwa razy większa od Hannibala–skonfrontowało się z Kartagińczykami w pobliżu miasta Cannae., Podczas gdy rzymski generał Varro zmasował swoją piechotę w Centrum ze swoją kawalerią na każdym skrzydle-klasyczną formacją wojskową-Hannibal utrzymywał stosunkowo słabe centrum, ale silne siły piechoty i kawalerii na flankach. Kiedy Rzymianie posuwali się naprzód, Kartagińczycy byli w stanie utrzymać swoje centrum i wygrać walkę na bokach, ogarniając wroga i odcinając możliwość odwrotu, wysyłając szarżę kawalerii na tyły.,
od zwycięstwa do porażki
Rzymska klęska pod Cannae oszołomiła znaczną część południowych Włoch, a wielu sojuszników i Kolonii Rzymu odeszło na stronę Kartagińską. Pod przywództwem zięcia Scypiona, Publiusza Korneliusza Scypiona i jego towarzysza generała Kwintusa Fabiusza Maksymusa, Rzymianie wkrótce zaczęli się zbierać. W południowych Włoszech Fabiusz stosował ostrożną taktykę, by stopniowo odeprzeć siły Hannibala i do 209 p. n. e. odzyskał znaczną część ziemi w północnych Włoszech w 208 p. n. e., Wojska rzymskie pokonały armię posiłków dowodzoną przez brata Hannibala, Hasdrubala, który przekroczył Alpy, próbując przyjść Hannibalowi z pomocą.
tymczasem młodszy Scypion skorzystał z pozornie niewyczerpanego zaopatrzenia Rzymu w siłę roboczą, aby rozpocząć atak na nową Kartaginę i wypędzić Kartagińczyków z Hiszpanii. Następnie najechał Afrykę Północną, zmuszając Hannibala do wycofania swoich wojsk z południowych Włoch w 203 p. n. e.w celu obrony swojego macierzystego państwa. W następnym roku Hannibal spotkał siły Scypiona na polu bitwy w pobliżu Zama, około 120 kilometrów od Kartaginy., Tym razem to Rzymianie (z pomocą swoich północnoafrykańskich sojuszników, Numidyjczyków) ogarnęli i udusili Kartagińczyków, zabijając około 20 000 żołnierzy przy stracie tylko 1500 własnych ludzi. Na cześć swojego wielkiego zwycięstwa Scypion otrzymał imię Africanus.
powojenne życie i śmierć Hannibala
w układzie pokojowym, który zakończył drugą wojnę Punicką, Kartagina mogła zachować tylko swoje terytorium w Afryce Północnej, ale utraciła swoje zamorskie imperium na stałe., Był również zmuszony do poddania swojej floty i zapłacenia dużego odszkodowania w srebrze, a także do uzgodnienia nigdy więcej zbrojenia lub wypowiedzenia wojny bez zgody Rzymu. Hannibal, który uszedł z życiem z miażdżącej klęski pod Zamą i nadal żywił chęć pokonania Rzymu, zachował swój tytuł wojskowy pomimo oskarżeń, że spartaczył prowadzenie wojny. Ponadto został sędzią cywilnym w rządzie Kartaginy.,
według liwy, Hannibal uciekł na syryjski Dwór w Efezie po tym, jak jego przeciwnicy z kartagińskiej szlachty potępili go Rzymianom za zachęcanie Antiocha III do podjęcia broni przeciwko Rzymowi. Gdy Rzym później pokonał Antiocha, jeden z warunków pokoju nawoływał do poddania się Hannibala; aby uniknąć tego losu, mógł uciec na Kretę lub wziąć broń z siłami rebeliantów w Armenii. Później służył królowi Prusiaszowi z Bitynii w kolejnej nieudanej wojnie przeciwko rzymskiemu sojusznikowi, królowi Eumenesowi II z Pergamum., W pewnym momencie podczas tego konfliktu Rzymianie ponownie zażądali kapitulacji Hannibala. Nie mogąc uciec, popełnił samobójstwo zażywając truciznę w Bityńskiej wiosce Libyssa, prawdopodobnie około 183 p. n. e.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.