Pod Imperium Osmańskieedytuj
Dolina Jordanu była pod kontrolą Imperium Osmańskiego od ich zwycięstwa nad mamelukami w 1486 roku, co wiązało się z małą bitwą w dolinie do 1918 r.prowadził szlak do Chan Junis i Egiptu. Osmański podział administracyjny zmieniał się przez cały okres, gdy rzeka Jordan była czasami granicą prowincji, a czasami nie., Dolina znajdowała się jednak w obrębie grupy prowincji określanych jako osmańska Syria. Mutasarryfat Jerozolimy w niektórych okresach obejmował oba brzegi Jordanu, podczas gdy w innych Dolina graniczyła z Syrią Vilayet i Bejrutem Vilayet.
I wojna światowaEdytuj
w 1916 roku Wielka Brytania i Francja zawarły układ Sykes–Picot, w którym Osmańskie terytorium Lewantu podzieliło jeszcze niepokonane Osmańskie regiony Lewantu między Francję i Wielką Brytanię. Na mocy porozumienia Dolina Jordanu znalazła się całkowicie w brytyjskiej sferze kontroli.,
w lutym 1918 roku, w ramach szerszej kampanii Synaj i Palestyna, egipskie siły ekspedycyjne Imperium Brytyjskiego zdobyły Jerycho. Następnie, podczas brytyjskiej okupacji Doliny Jordanu, Pustynny Korpus konny został umieszczony w dolinie, aby chronić wschodnią flankę brytyjskich sił stojących przed siłami osmańskimi na wzgórzach Moabu. Ta pozycja zapewniła silną pozycję, z której można było rozpocząć bitwę pod Megiddo, która doprowadziła do zdobycia Ammanu, Damaszku i upadku wojsk osmańskich na Lewancie.,v>
Dolina Jordanu podzielona między obowiązkową Palestynę & Emirat Transjordanu
w wyniku sprzecznych obietnic i porozumień podczas I wojny światowej, w szczególności korespondencji McMahona i Deklaracji Balfoura, a także próżni władzy po upadku Imperium Osmańskiego doprowadziły do serii konferencji dyplomatycznych i traktatów (Traktat z Sèvres, konferencja w San Remo, Paulet–Newcombe agreement), który zwołał się z ciągłą walką zbrojną między wielkimi mocarstwami, ich pełnomocnikami, a elementami arabskimi, które były częścią arabskiej rewolty., Po bitwie pod Maysalun obszar Transjordanii na wschód od doliny stał się ziemią niczyją, a Brytyjczycy, którzy bezpośrednio kontrolowali obszar na zachód od doliny, postanowili uniknąć jakiegokolwiek wyraźnego połączenia między tymi dwoma obszarami. Po konferencji Kairskiej (1921) i spotkaniach z Abdullahem Bin Husajnem uzgodniono, że będzie administrował terytorium na wschód od rzeki Jordan, emiratu Transjordanu. Obszar na zachód od rzeki Jordan został przydzielony w 1922 roku obowiązkowej Palestynie pod brytyjską administracją., Rzeka Jordan, w środkowej części Doliny Jordanu, stanowiła granicę między tymi dwoma jednostkami. Ta umowa podzieliła dolinę Jordanu, która w czasach osmańskich była pod jedną administracją, na dwa odrębne podmioty.
po podziale przyjęła się koncepcja Wschodniego i Zachodniego Brzegu Jordanu, jako odrębnych jednostek terytorialnych., Jako polityczny przykład tej nowej rzeczywistości, w 1929 roku Ze 'ev Jabotinsky skomponował poemat polityczny Dwa Brzegi Jordanu, w którym stwierdza, że rzeka Jordan powinna być główną cechą Wielkiego Izraela, z powtarzającym się refrenem:” Dwa Brzegi mają Jordan/to jest nasze i to jest również.,”
Elektrownia Naharayimedytuj
Elektrownia Rutenberg, około 1933 r.
w 1926 r. Pinhas Rutenberg otrzymał 70-letnią koncesję na budowę elektrowni wodnych wzdłuż rzeki Jordan.-elektrownia w dolinie Jordanu u zbiegu rzeki Jarmuk z rzeką Jordan w pobliżu naharayim. Elektrownia Naharayim była głównym źródłem energii elektrycznej dla brytyjskiego mandatu i emiratu Transjordanu., W sąsiedztwie elektrowni powstało miasto firmowe Tel Or. Zakład funkcjonował do wojny 1948 roku.,r >
linie demarkacyjne rozejmu z 1949 roku (Zielona Linia):
na mocy planu podziału Palestyny z 1947 roku północna część zachodniej części doliny została przydzielona państwu żydowskiemu, a Południowa-państwu arabskiemu., Jednak działania wojenne pomiędzy Arabami i Żydami rozpoczęły się wkrótce po rezolucji ONZ jako wojna domowa w Mandacie Palestyny w latach 1947-1948. Żydowskie osady w Dolinie Jordanu były szczególnie odłączone od reszty żydowskich Jiszuw, były dość małe i rozproszone wśród arabskich osad i opierały się na cienkiej linii zaopatrzeniowej przez Nazaret. W marcu 1948 roku siły Hagany zdobyły Samakh w Tyberiadzie, położony na północnym skraju doliny, a mieszkańcy uciekli do Nazaretu. Arabska populacja Tyberiady (6000 mieszkańców lub 47.,5% ludności) został ewakuowany pod brytyjską ochroną wojskową 18 kwietnia 1948 po starciach w mieszanym mieście. Bitwa pod Miszmar HaEmek w kwietniu 1948 strategiczna osada położona na drodze do doliny została skutecznie broniona przez siły Żydowskie, A Arabskie pozycje wokół niej zostały zdobyte w kontrataku. Żydowska droga zaopatrzeniowa do Doliny Jordanu i Galilei została dodatkowo zabezpieczona przez bitwę pod Ramat Yohanan, A modus vivendi porozumiał się z Druzem w Galilei. Następnie operacja Yiftach otworzyła kolejne linie zaopatrzeniowe poprzez Safed.,
w czasie wojny arabsko–izraelskiej w 1948 roku Naharayim, Tel-Or i Geszer zostały ostrzelane w dniach 27-29 kwietnia 1948 roku przez Legion Arabski. Pracownicy elektrowni i ich rodziny bez Jordańskiego dowodu tożsamości ewakuowali się do obowiązkowej Palestyny. 15 maja 1948 roku, w dniu oficjalnego rozpoczęcia działań wojennych z państwami arabskimi, Iracka brygada zaatakowała przez Naharyim w nieudanej próbie zdobycia Geszeru. Po opanowaniu wioski Tel lub i elektrowni przez siły Arabskie zostały one zniszczone., Aby zapobiec atakom irackich czołgów na żydowskie wioski w Dolinie Jordanu, otworzono śluzy zapory Degania. Gwałtowny napływ wody, który pogłębił rzekę Jordan, przyczynił się do zablokowania iracko-Jordańskiego najazdu. 20 maja 1948 roku, po nieudanym porozumieniu z królem Transjordanii Abdullahem, Południowa Dolina Jordanu Beit Haarawa i pobliska Północna Kalia Morza Martwego zostały opuszczone z powodu izolacji wśród arabskich osiedli. Mieszkańcy i bojownicy wsi ewakuowali się łodzią nad Morze Martwe do izraelskiej placówki w Sodomie.,
równocześnie 14 maja siły syryjskie rozpoczęły natarcie przez granicę Syryjsko-mandatową w serii walk zwanych bitwami w Dolinie Kinarot. Syryjczycy sforsowali wschodnie i południowe brzegi Morza Galilejskiego i zaatakowali Samakh sąsiedni fort Tegart oraz osady sza ' AR HaGolan, Ein Gev, ale zostali ugodzeni przez opór. Później zaatakowali Samakh za pomocą czołgów i samolotów, a 18 maja udało im się zdobyć Samakh i zająć opuszczony sza ' AR HaGolan., 21 maja Armia Syryjska została zatrzymana w kibucu Degania Alef, na północnym skraju Doliny Jordanu. gdzie miejscowa milicja wzmocniona elementami Brygady Karmeli powstrzymała Syryjskie Siły pancerne koktajlami Mołotowa, granatami ręcznymi i pojedynczym PIATEM. Pozostałe siły syryjskie zostały wyparte następnego dnia przez cztery działa górskie Napoleonchik. Po klęsce wojsk syryjskich pod Deganias kilka dni później opuścili oni wioskę Samakh. Po ciężkich walkach Arabscy mieszkańcy miasta Beit Sze ' an w północnej dolinie uciekli przez rzekę Jordan.,
Po pierwszym rozejmie, który zakończył się 8 lipca, udana Izraelska operacja Dekel została zdobyta do czasu, gdy drugi rozejm wszedł w życie o godzinie 19:00 18 lipca, cała dolna Galilea od Zatoki Hajfy do Morza Galilejskiego została zdobyta przez Izrael, otwierając kolejne linie zaopatrzeniowe do osiedli w północnej Dolinie Jordanu.
przez całą wojnę Jordańskie siły legionu Arabskiego oraz irackie siły wojskowe przeprawiały się przez dolinę Jordanu, aby wesprzeć Arabski wysiłek w sektorze centralnym, na obecnym Zachodnim Brzegu.,
Od początku drugiego rozejmu z 18 lipca 1948 r. i do zakończenia działań wojennych z Jordanią 3 kwietnia 1949 r. i Syrią 20 lipca 1949 r. nie było dalszych większych operacji wojskowych wokół Doliny Jordanu, a linie kontaktowe pozostały statyczne w tym obszarze. W przeciwieństwie do innych obszarów, pod koniec działań wojennych Izrael kontrolował mniej więcej to samo terytorium Doliny Jordanu, które zostało przydzielone w planie podziału., Część żydowskich osiedli w kontrolowanej przez Jordanię Dolinie Jordanu została opuszczona, podczas gdy znacznie więcej arabskich mieszkańców uciekło z mieszanych miast i Arabskich osiedli w ramach palestyńskiego exodusu z 1948 roku.
Po wojnie Palestyńskie państwo arabskie nie zostało utworzone na Zachodnim Brzegu, a Jordańczycy zachowali kontrolę nad obydwoma stronami Doliny Jordanu wzdłuż granicy Zachodni Brzeg – Jordania z powodu jordańskiej okupacji i aneksji Zachodniego Brzegu.,
wojny wodne 1953–1967Edit
jednolity Plan Wodny Doliny Jordanu, powszechnie znany jako „plan Johnstona”, był planem jednolitego rozwoju zasobów wodnych Doliny Jordanu. Został wynegocjowany i opracowany przez amerykańskiego ambasadora Erica Johnstona w latach 1953-1955 i oparty na wcześniejszym planie zleconym przez United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA)., Wzorowany na opracowanym planie rozwoju Tennessee Valley Authority, został zatwierdzony przez TECHNICZNE komitety wodne wszystkich regionalnych krajów nadbrzeżnych-Izraela, Jordanii, Libanu i Syrii. Chociaż plan został odrzucony przez Ligę Arabską, zarówno Izrael, jak i Jordania zobowiązały się do przestrzegania przydzielonych im środków. USA zapewniły finansowanie Izraelskiemu krajowemu przewoźnikowi wodnemu po otrzymaniu od Izraela zapewnień, że będzie nadal przestrzegać przydzielonych środków., Podobne środki finansowe zapewniono Jordańskiemu projektowi kanału Wschodniego Ghor po uzyskaniu podobnych zapewnień od Jordanii.
w 1964 roku ukończono budowę Izraelskiego Narodowego wodociągu, co w połączeniu ze zwiększonym zamknięciem zapory Degania znacznie zmniejszyło przepływ wody z Morza Galilejskiego w dół do Doliny Jordanu.
jordański kanał Wschodni Ghor został ukończony etapami w latach 1961-1966, a także odwraca znaczną ilość wody z rzeki Jordan.,
zapewniając korzyści w innych miejscach dzięki wykorzystaniu słodkiej wody, połączonym wynikiem obu tych projektów i późniejszego zarządzania i użytkowania, było znaczne zmniejszenie przepływu wody przez dolinę Jordanu. Przepływ rzeki Jordan wynosił 1,3 miliarda metrów sześciennych rocznie; w 2010 roku do Morza Martwego wpada zaledwie 20 do 30 milionów metrów sześciennych rocznie.
Liga Arabska, która sprzeciwiła się Izraelskiemu krajowemu przewoźnikowi wodnemu, zatwierdziła w 1964 roku Plan dywersji wody (rzeka Jordan), który miał odwrócić kierunek dwóch z trzech źródeł rzeki Jordan., Zniszczenie izraelskiego projektu dywersji w kwietniu 1967 roku było jednym z wydarzeń prowadzących do wojny sześciodniowej.
wojna sześciodniowa
Jordania, 5-7 czerwca.
po rozpoczęciu działań wojennych wojny sześciodniowej w dniu 5 czerwca 1967, początkowe działania wojenne między Izraelem a Jordanią były głównie wokół linii kontaktu między Izraelem a Jordanią, a w szczególności wokół Jerozolimy. Po ciężkich walkach w Jerozolimie, miasto zostało zdobyte 7 czerwca., Izraelska Brygada Harel posunęła się na dolinę Jordanu, Izraelscy saperzy wysadzili fragmenty mostu Allenby i Mostu Króla Abdullaha na południu doliny, a siły 36 Dywizji wysadziły most Damia znajdujący się w środku doliny.,
gdy stało się jasne, że Jordańskie pozycje, od początku o ograniczonych szlakach zaopatrzeniowych z drugiej strony Jordanu, załamywały się z powodu braku odpowiednich dróg zaopatrzeniowych i zbrojeniowych, większość pozostałych jordańskich jednostek zdolnych do odwrotu zrobiła to, przekraczając rzekę Jordan do Jordanu WŁAŚCIWEGO, a pozostałe miasta Zachodniego Brzegu zostały zdobyte z niewielkim oporem przez Izraelczyków., Te wycofujące się jednostki, jak również dwie brygady, które znajdowały się w rezerwie w Dolinie Jordanu, utworzyły pozycje obronne po jordańskiej stronie Doliny Jordanu i głębiej na terytorium Jordanii. Cechy Doliny jordańskiej, a mianowicie rzeka oraz wysokie i strome skarpy przyczyniły się do umocnienia tego stanowiska. W połączeniu z niechęcią Izraela do przekroczenia Brytyjskiej granicy Mandatowej w 1948 roku w tym sektorze, amerykańską presją dyplomatyczną i potrzebami na dodatkowych frontach wojna zakończyła się, gdy strony przeciwstawiały się sobie po drugiej stronie Doliny Jordanu.,
1967 palestyński exodusedytuj
podczas i po wojnie sześciodniowej wielu Palestyńczyków, którzy w tym czasie mieli obywatelstwo Jordańskie, uciekło z Zachodniego Brzegu Jordanu z powodu wyboru, strachu, a w niektórych przypadkach zmuszonych do tego. W Dolinie Jordanu uciekła większość mieszkańców obozów uchodźców Akabat Dżaber (30 000) i Ein as-Sultan (20 000). W al-Dżiftlik ponad 800 domów zostało zrównanych z ziemią przez izraelską armię, a 6000 mieszkańców zostało zmuszonych do opuszczenia wioski; większość jednak powróciła do wioski., Ludność Doliny Jordanu uciekała w nieproporcjonalnie dużej liczbie w porównaniu z resztą Zachodniego Brzegu. Według niektórych szacunków, populacja dystryktu Jerycho, który znajduje się w obszarze Doliny Jordanu zmniejszyła się z około 79 407 w maju 1967 do 10 800 w spisie z września 1967, czyli 83% w porównaniu do szacunków z 850 343 do 661 757 lub 23% dla całego zachodniego brzegu.,
Jordania: konflikt z OWP i czarnym wrześniem 1967–1971edytuj
odsetek Palestyńczyków w Jordanii był zawsze wysoki, a uchodźcy z 1967 r.jeszcze bardziej zwiększyli swoją liczbę.
Po wojnie sześciodniowej w 1967 roku OWP i Fatah zintensyfikowały swoje ataki partyzanckie na Izrael z jordańskiej Ziemi, wykorzystując jako swoją siedzibę miasto Karameh w Dolinie Jordanu., Izraelska armia zaatakowała tę bazę w marcu 1968 roku w bitwie pod Karameh, która zakończyła się zniszczeniem bazy OWP, śmiercią po obu stronach, zniszczeniem mienia i wycofaniem się Izraela.
w palestyńskich enklawach i obozach dla uchodźców w Jordanii Jordańska policja i wojsko traciły władzę. Umundurowani bojownicy OWP otwarcie nosili Broń, ustawiali punkty kontrolne i próbowali wyłudzać „podatki”. W listopadzie 1968 roku doszło do siedmiopunktowego porozumienia między królem Husajnem a organizacjami palestyńskimi.,
porozumienie to jednak nie zostało dotrzymane i narastały starcia między armią jordańską a palestyńskimi bojownikami. W lutym 1970 roku w Ammanie wybuchły walki, w wyniku których zginęło około 300 osób. Między lutym a czerwcem 1970 roku w Jordanii w wyniku konfliktu zginęło około tysiąca osób. We wrześniu 1970 roku, po nieudanych próbach zamachu na króla i porwaniu 4 samolotów, które zostały uprowadzone i wylądowały na pustynnym pasie startowym w Jordanii, jordański król nakazał armii zaatakować i wypędzić palestyńskich bojowników i ogłosił stan wojenny., Syria próbowała wspomóc sprawę Palestyńską w Jordanii, wysyłając znaczne siły wojskowe przez granicę, choć nominalnie pod dowództwem Armii Wyzwolenia Palestyny, które zostały odparte po początkowych sukcesach w wyniku ataków jordańskich Sił Powietrznych. Po długotrwałej kampanii, trwającej 10 miesięcy i twierdzącej, że zginęło ponad 3400 Palestyńczyków, król odzyskał suwerenność Jordanii. Yasser Arafat i pozostali bojownicy uciekli do Południowego Libanu.,
wpływ czarnego września na ludność jordańskiej Doliny Jordanu był dotkliwy, ponieważ Dolina miała stosunkowo dużą część ludności palestyńskiej oraz bazy i bojowników OWP. Według niektórych szacunków połowa budynków po jordańskiej stronie Doliny Jordanu została zrównana z ziemią, a liczba ludności spadła z 63 000 do 5 000.,
1973 wojna Jom Kippur
mimo że Jordania była na Zachodzie i została zaatakowana przez siły syryjskie zaledwie trzy lata wcześniej, rząd Jordanii zdecydował się interweniować w 1973 roku, tydzień po rozpoczęciu działań wojennych, wysyłając Dywizję Pancerną jako siły ekspedycyjne do południowej Syrii, aby pomóc w obronie Damaszku. Jednak odtajnione dokumenty pokazują, że był to symboliczny udział w utrzymaniu statusu Króla Husajna w świecie arabskim i że doszło do milczących porozumień z Izraelem.,
izraelsko-Jordańska linia kontaktowa, której główną częścią jest Jordańska Dolina, pozostała cicha podczas wojny. Izrael i Jordania rozmieściły jednak jednostki w pozycji obronnej po obu stronach Doliny Jordanu.,
po 1967 izraelskie osiedla i długoterminowe widoki doliny Jordaniaedytuj
Plan Allon z 1968: Uwaga niebieska Strefa Izraelska wzdłuż Doliny Jordanu
div >
od zakończenia wojny w 1967 roku wiele izraelskich rządów traktowało zachodnią dolinę Jordanu jako wschodnią granicę Izraela z Jordanią, zamierzając ją zaanektować lub utrzymać rozmieszczenie sił izraelskich w dolinie., Pierwszym przykładem takiego poglądu był Plan Allona sformułowany w latach 1967-1968. Ta pozycja Izraela (która została również utrzymana przez rząd Icchaka Rabina, który podpisał porozumienia z Oslo) wynika z wąskiej równiny przybrzeżnej Izraela, geograficznej bariery obronnej stworzonej przez dolinę Jordanu i realiów demograficznych (brak znaczącej populacji arabskiej w dolinie, która miałaby wpływ na ogólną demografię Izraela).,
Izrael wybudował osiedla w zachodniej części Doliny Jordanu w trzech głównych fazach:
- 1967-1970: Budowa pięciu osiedli wzdłuż autostrady 90, która przebiega przez dolinę.
- 1971-1974: budowa sześciu osiedli na zachód od drogi.
- 1975-1999: Budowa 18 dodatkowych osiedli, co dodatkowo wzmacnia dwie linie osadnicze w poprzednich fazach.
dwie osady, Kalya i Beit HaArava, zostały przywrócone na terenach osiedli, które zostały ewakuowane na początku wojny 1948 roku.,
równocześnie, podobnie jak w innych miejscach, Izrael dążył do osiedlenia emigracyjnych beduińskich społeczności pasterskich, którzy przemierzali suchy Płaskowyż nad doliną bez względu na własność ziemi, w stałe społeczności, szczególnie wokół obszaru Jerycha. Izrael wprowadził również przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego, pozwolenia na budowę, rezerwaty przyrody i strefy ostrzału wojskowego na terytorium, które ograniczyło Arabski rozwój.,
porozumienie z Oslo
Jerycho i okolice w południowej dolinie, wraz z gazą były pierwszym terytorium przekazanym Palestyńskiej władzy Narodowej, w wyniku porozumienie Jericho w 1994 roku. Jerycho, które jest odłączone od reszty Zachodniego Brzegu i jest daleko od zaplecza Izraela, było postrzegane jako odpowiednie miejsce dla rodzącej się Autonomii Palestyńskiej.,
kolejne porozumienia, w porozumieniach z Oslo, przekazały dodatkowe Terytoria Zachodniego Brzegu, jednak Izrael zachował kontrolę jako obszar C administrowany przez Izrael, z wyjątkiem obszaru a Enklawy otaczającej Jerycho i bardzo małego obszaru B strefy wokół niektórych małych palestyńskich osiedli.
w 1998 roku przy wsparciu Yassera Arafata w Jerychu wybudowano Kasyno-hotel wart 150 milionów dolarów. Kasyno zostało zamknięte podczas drugiej Intifady.,
1994 izraelsko-Jordańskie porozumienie pokojowe
w 1994 roku, po wstępnych porozumieniach z Oslo, Izrael i Jordania podpisały traktat pokojowy. W ramach porozumienia dokonano drobnych korekt gruntów w odniesieniu do istniejących linii zawieszenia broni, aby odzwierciedlić zarówno zmieniający się bieg rzeki, jak i roszczenia historyczne, a także uregulowano trwające wody sporne i wprowadzono umowę o podziale wody.
traktat określa granicę międzynarodową między państwami nad rzekami Jordanii i Jarmuku w centrum tych dwóch cieków rzecznych., W odniesieniu do Zachodniego Brzegu, Załącznik I (a) stanowi, że ” linia ta jest granicą administracyjną między Jordanią a terytorium, które w 1967 roku znalazło się pod kontrolą izraelskiego rządu wojskowego. 2010-03-23 12: 00: 00″
1997 masakra na wyspie Pokojuedytuj
teren dawnej elektrowni Naharayim został nazwany Wyspą pokoju, z prywatną własnością Ziemi Izraela i prawami własności, ale suwerennością Jordanii.,
w dniu 13 marca 1997 r.odwiedzająca grupę uczennic została zaatakowana przez kaprala Armii jordańskiej Ahmeda Daqamseha, który stwierdził, że zaatakował, ponieważ był obrażony i rozgniewany, że dziewczyny Gwizdały i klaskały podczas modlitwy. Zabił siedem uczennic i ranił sześć innych.
16 marca 1997 roku, kilka dni po ataku, król Husajn osobiście przeprosił za incydent, udając się do Izraela, aby odwiedzić i złożyć wyrazy szacunku rodzinom siedmiu zamordowanych dziewcząt podczas tradycyjnej żydowskiej ceremonii żałobnej znanej jako Sziwa., Wizyta Króla Husajna u rodziców ofiar była transmitowana na żywo w Izraelu i Jordanii. Podczas wizyty, w której król Husajn stanął u boku izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu, w imieniu Królestwa Jordanii przeprosił rodziców: „Zbrodnia, która jest wstydem dla nas wszystkich. Czuję się, jakbym straciła własne dziecko. Jeśli jest jakiś cel w życiu, będzie to upewnienie się, że wszystkie dzieci nie cierpią już tak, jak nasze pokolenie.”
sprawca został jednak zdiagnozowany przez jordański zespół medyczny z antyspołecznym zaburzeniem osobowości., W związku z tym pięcioosobowy Trybunał Wojskowy skazał go na zaledwie 20 lat więzienia. Daqamseh wyraził dumę ze swoich działań, a później został nazwany „bohaterem” przez Jordańskiego Polityka Husseina Mjalli. W 2013 r. w Jordańskim parlamencie rozesłano petycję, w której parlamentarzyści zarzucali mu dokończenie wyroku. Został zwolniony 12 marca 2017 po zakończeniu kary.
2000-2006 druga Intifada
pomimo pewnych starć w rejonie Jerycha podczas drugiej Intifady, nie była ona głównym obszarem działań żadnej ze stron., Kasyno Jericho zostało zamknięte krótko po rozpoczęciu Intifady i od tego czasu nie wróciło do biznesu.
w dniu 14 marca 2006 Izrael dokonał nalotu na Palestyńskie więzienie w Jerychu w ramach operacji sprowadzenia do domu towarów, aby schwytać przetrzymywanych tam zabójców Izraelskiego ministra Rehavama ze ' eviego, po ogłoszeniu przez rząd wybrany przez Hamas, że więźniowie zostaną uwolnieni i odejściu międzynarodowych strażników, którzy monitorowali uwięzienie. Więźniowie podjęli walkę, a po dziesięciogodzinnym oblężeniu poddali się i zostali aresztowani., W Palestynie doszło do serii zamieszek i porwań obcokrajowców. Raporty z miejsca zdarzenia mówiły, że 50 jeepów, trzy czołgi i opancerzony spychacz wepchnął się do Jerycha, a dwa helikoptery latały nad głową.,
przyszłość zachodniej części Doliny Jordaniaedytuj
Po zakończeniu drugiej intifady rząd palestyński podjął próbę przejęcia kontroli nad dodatkowymi obszarami, a w szczególności nad odcinkiem c obszaru Doliny Jordanu i Północnego Morza Martwego., Od dawna palestyński pogląd jest i był taki, że cały Zachodni Brzeg, w tym Dolina Jordanu, powinien być palestyński.
izraelskie egzekwowanie zasad zagospodarowania przestrzennego, pozwoleń na budowę, rezerwatów przyrody i stref ostrzału w Dolinie Jordanu, przyległym obszarze na wschód od Jerozolimy, na wzgórzach Hebron Południowy i w innych miejscach stało się problemem poruszanym przez aktywistów i organizacje broniące praw człowieka. B ' Tselem postrzega działania rządu izraelskiego jako część polityki mającej na celu de facto aneksję Doliny Jordanu., Beduini, którzy nielegalnie wznosili struktury zgodnie z izraelskim poglądem, otrzymali pomoc materialną od Czerwonego Krzyża, Unii Europejskiej i ONZ OCHA. Niektóre grupy osadników twierdziły, że ambasador UE pracuje nad „ustanowieniem Państwa terroru”, z pomocą mieszkaniową dla Beduinów wzdłuż strategicznych szlaków.10 września 2019 premier Izraela Netanjahu oświadczył, że rząd zaanektuje dolinę Jordanu poprzez zastosowanie „suwerenności Izraela nad doliną Jordanu i północnym Morzem Martwym”, jeśli będzie nadal premierem po wyborach parlamentarnych w Izraelu we wrześniu 2019.