pułkownik Sanders był prawdziwy. Betty Crocker nie była., I, pomimo plotek przeciwnych, kucharz „Boy-AR-Dee” był bardziej pułkownikiem niż Betty-chociaż nie była to poprawna pisownia jego imienia. Ettore „Hector” Boiardi był jednym z najlepszych talentów kulinarnych w Ameryce, który nawet gotował dla prezydenta. Od włoskiego imigranta do sprzedania swojej firmy za miliony, Historia Boiardiego jest ucieleśnieniem amerykańskiego snu.,
urodzony 119 lat temu w tym miesiącu (22 października 1897) w północnym włoskim mieście Piacenza (część słynnej włoskiej „food valley”), legenda głosi, że gotowanie było tak zakorzenione w Boiardi, że użył miotełki drucianej jako grzechotki. W wieku 11 lat, zgodnie z książką jego pra bratanicy Ann Boiardi z 2011 roku, był już praktykantem kucharza w restauracji „La Croce Bianca”, gdzie głównie obrał ziemniaki i wyniósł śmieci. W końcu podjął pracę w Paryżu i Londynie, ucząc się różnych umiejętności restauracyjnych, które uzupełniały jego włoskie wychowanie., Ale jego celem było zawsze przepłynąć Atlantyk i dołączyć do swojego brata Paula w Ameryce. Paul Boiardi przeprowadził się do Ameryki, gdy Hector był małym chłopcem i szybko znalazł pracę kelnerki w nowojorskim paryskim pokoju w słynnym hotelu Plaza. Wkrótce awansował do rangi maître d', stając się jednym z najbardziej znanych gospodarzy w mieście.
w 1914 roku Hector Boiardi odbył podróż do Ameryki na francuskim statku La Lorraine, lądując na Wyspie Ellis Island. Z pomocą brata dostał pracę w kuchni w Plaza., Dość szybko stało się jasne, że młody Boiardi był cudownym dzieckiem. Przygotowując przepisy z rodzinnego miasta, tak zaimponował klientom, że został zatrudniony jako szef kuchni w Barbetta na 46th Street (gdzie znajduje się do dziś). Zdobył także wakacyjną pracę kucharską w historycznym i ritzy Greenbrier Resort w White Sulphur Springs w Zachodniej Wirginii (przez 30 lat był to także teren podziemnego bunkra dla Kongresu na wypadek wojny nuklearnej)., Podczas tej pracy wziął na siebie ogromną odpowiedzialność za catering wesela prezydenta Woodrowa Wilsona z Edith Bolling Galt w 1915 roku. Tak pod wrażeniem gotowania Boiardiego, Wilson wybrał go do nadzorowania posiłku powrotnego 2000 żołnierzy powracających z I Wojny Światowej pod koniec 1918 roku. Wkrótce potem zaproponowano mu pracę, której nie mógł odrzucić – zostać szefem kuchni w słynnym i bardzo popularnym hotelu Winton w Cleveland.,
Related: SLEEPYTIME TEA AND the LITTLE-KNOWN RELIGION BEHIND IT
w wieku 22 lat Hector Boiardi był jednym z najsłynniejszych amerykańskich szefów kuchni – w zasadzie Bobby Flay spotyka Jamesa Bearda, jeśli ledwo skończyli dojrzewanie, kiedy stali się wielkimi nazwiskami. Chcąc prowadzić własny biznes zamiast pracować dla innych, jego nowa żona Helen pomogła hectorowi otworzyć restaurację w Cleveland, Giardino d 'Italia – co oznacza” Ogród Włoch.,”W tym czasie włoskie restauracje stawały się niezwykle popularne na wschodnim i zachodnim wybrzeżu (w dużej mierze dzięki napływowi imigrantów do tych obszarów kraju), ale nie do końca uderzyło to jeszcze w Amerykę Środkową. Ponieważ Boiardi serwował jedzenie z jego północnego włoskiego domu w Piacenzie ludności, która nie była jeszcze zalana włoskimi potrawami, jego restauracja była prawdopodobnie jedną z najbardziej wyjątkowych (i popularnych) w mieście. Linie owinięte wokół bloku i klienci błagali, aby poznać tajemnice jego podpis danie gotowane na zamówienie spaghetti z domowej roboty sosem i serem., Nie tylko to, patroni prosili, aby zabrać do domu jego sos do wykorzystania na własnych obiadach rodzinnych. Więc, używając butelek z mlekiem, spakował sos i wysłał je. Jednak popyt na jego sos stał się zbyt duży i wkrótce Boiardi zdał sobie sprawę, że być może to właśnie ten przemysł „take-home” jest jego przyszłością.
za namową kilku stałych bywalców restauracji, w tym pary, która była właścicielem lokalnej sieci sklepów spożywczych, Boiardi zbudował mały zakład konserwowo-przetwórczy w Cleveland. Wraz z Paulem i jego drugim bratem Mario z Włoch, Hector założył firmę kucharską Boiardi Food Company w 1928 roku., Firma specjalizowała się w trzech smakach sosów: tradycyjnym, grzybowym i pikantnym. Podczas gdy biznes szedł dobrze, Boiardi napotkał drobny problem: sprzedawcy i klienci nie mogli wymówić jego nazwiska. Zmienił więc nazwę produktu na fonetyczny „Boy-Ar-Dee”. Anne Boiardi powiedziała później, że jej stryjeczny wujek był dumny z własnego nazwiska, ale poświęcenie było konieczne dla postępu.,”
Related: The NOT-SO-AMERICAN HISTORY of CHEEZ WHIZ
w 1936 roku firma wyrosła z Zakładu w Cleveland i przeniosła się do dużego obszaru ziemi w Milton w Pensylwanii, gdzie mogli uprawiać własne pomidory. W Milton firma eksplodowała. Ich pierwszym produktem poza prostym sosem były gotowe obiady spaghetti w przezroczystych, pokrytych celofanem pojemnikach, które zawierały pojemnik z tartym parmezanem, pudełko spaghetti i duży słoik sosu spaghetti. Jak powiedziała Anna Boiardi w 2011 roku, byli największymi importerami parmezanu z Włoch., Rozbijając 20 000 ton pomidorów w sezonie, fabryka w Milton produkowała ponad 250 000 puszek sosu dziennie. Korzystając z połączeń brata Petera z Plaza Hotel, kucharz” Boy-Ar-Dee „posiłki wylądowały na półkach & p sklepy spożywcze w całym kraju, zdecydowanie największy sklep spożywczy w Ameryce w tym czasie. Jak pisze Anna Boiardi w swojej książce: „myślę, że można powiedzieć, że ci trzej mężczyźni (Bracia Boiardi), bez formalnego wykształcenia i bardzo małych pieniędzy, mogą być przypisani sprowadzeniu włoskiej żywności do Ameryki.,”
kiedy wybuchła II wojna światowa w Europie, firma spożywcza została oddana do pracy, przygotowując racje Wojskowe. To zmusiło ich do zwiększenia skali i aby fabryka działała 24 godziny na dobę. Do czasu zakończenia wojny firma zatrudniała pięć tysięcy osób, a produkcja znacznie przekroczyła to, co robili w latach 30. Doszli do Porozumienia, aby sprzedać firmę i fabrykę American Home Foods za prawie 6 milionów dolarów., American Home Foods został ostatecznie przejęty przez konglomerat ConAgra Foods, który do dziś jest właścicielem marki Chef Boy-AR-Dee. Hector Boiardi pozostał konsultantem i twarzą konserwowych makaronów do 1978 roku. Zmarł w wieku 87 lat w 1985 roku.
Jeśli chodzi o produkty, które Hector Boiardi pozostawił jako swoją spuściznę, Anna Boiardi przyznaje, że mogą nie być takie same, jak wtedy, gdy robił je jej stryjeczny wujek, ale jest to alternatywa dla tych, którzy po prostu nie mają czasu na gotowanie., „Są ludzie, którzy pracują, a ich dzieci muszą wrócić do domu i zrobić coś dla siebie”, powiedział Boiardi NPR, ” nawet gdy dorastałem — a moja mama jest fantastyczną kucharką — ona otwierała puszkę Szefa Kuchni Boyardee dla nas w pewne noce, kiedy po prostu nie było wystarczająco dużo czasu.”
Related: the LEGENDARY TALE OF NACHOS
Zapisz się na danie
Bądź na bieżąco z codzienną dawką najlepszych przepisów sezonowych!