samodyscyplina i wstrzemięźliwość w pewnej formie i stopniu są częścią praktyki Religijnej w wielu tradycjach religijnych i duchowych. Ascetyczny styl życia związany jest szczególnie z mnichami, mniszkami, opperami w religiach Abrahamowych, a mnich, munis, sannyasis, joginami w religiach indyjskich.,
religie Abrahamoweedytuj
Chrystianityedytuj
Chrześcijańscy autorzy Późnego Antyku, tacy jak Orygenes, św. Hieronim, Ignacy z Antiochii, Jan Chryzostom i Augustyn z Hippony, interpretowali znaczenia tekstów biblijnych w wysoce ascetycznym środowisku religijnym., Biblijne przykłady ascezy można znaleźć w życiu Jana Chrzciciela, samego Jezusa Chrystusa, Dwunastu Apostołów i apostoła Pawła. Zwoje znad Morza Martwego ujawniły ascetyczne praktyki starożytnej żydowskiej sekty esseńczyków, którzy złożyli śluby abstynencji, aby przygotować się do świętej wojny. Nacisk na ascetyczne życie religijne był widoczny zarówno w pismach wczesnochrześcijańskich (zob. Filokalia), jak i praktykach (zob. Hesychazm). Do innych chrześcijańskich praktyków ascezy należą osoby takie jak św. Paweł Pustelnik, św. Symeon Stylites, św. Dawid z Walii, św. Jan z Damaszku i św. Jan z Damaszku., Franciszek z Asyżu.
według Richarda Finna większość wczesnochrześcijańskiego ascezy wywodzi się z judaizmu, ale nie z tradycji greckiego ascezy. Niektóre myśli ascetyczne w chrześcijaństwie mają jednak korzenie w Greckiej myśli moralnej. Cnotliwe życie nie jest możliwe, gdy jednostka pragnie przyjemności cielesnych z pragnieniem i pasją. Moralność nie jest postrzegana w starożytnej teologii jako akt balansowania między dobrem a złem, ale jako forma duchowej transformacji, w której wystarczy to, co proste, błogość jest wewnątrz, oszczędność jest mnóstwo.,
koptyjska Ikona Św. Antoniego wielkiego, ojca monastycyzmu chrześcijańskiego i wczesnego anchorytu. Koptyjska inskrypcja brzmi „Ⲁⲃⲃⲁ ⲡⲓⲛⲓϣϯ ⲁⲛⲧⲱⲛⲓ” („ojciec Antoni Wielki”).
pustynie Bliskiego Wschodu były niegdyś zamieszkane przez tysiące męskich i żeńskich chrześcijańskich ascetów, pustelników i anchoritów, w tym Św. Antoniego Wielkiego (aka Św. Antoniego na pustyni), św. Marii Egipskiej i św. Symeona Stylitów, zwanych łącznie ojcami pustyni i matkami pustyni., W 963 r.n. e. na górze Athos utworzono Stowarzyszenie klasztorów o nazwie Ławra, w tradycji prawosławnej. Stało się to najważniejszym ośrodkiem ortodoksyjnych chrześcijańskich grup ascetycznych w następnych wiekach. W epoce nowożytnej Góra Athos i Meteora pozostały znaczącym ośrodkiem.
wstrzemięźliwość seksualna, taka jak w sekcie chrześcijan Encratites, była tylko jednym z aspektów ascetycznego wyrzeczenia się, a zarówno naturalny, jak i nienaturalny ascetyzm były częścią ascetyzmu chrześcijańskiego., Naturalne praktyki ascetyczne obejmowały proste życie, żebractwo, post i praktyki etyczne, takie jak pokora, współczucie, medytacja, cierpliwość i modlitwa., Dowody skrajnego nienaturalnego ascezy w chrześcijaństwie pojawiają się w tekstach z II wieku, a następnie w tradycjach zarówno prawosławnych, jak i zachodnich, takich jak praktyka przywiązywania ciała do skał, spożywania tylko trawy, modlenia się siedzącego na filarze w elementach przez dziesięciolecia, takich jak przez mnicha Symeona Stylitów, samotne zamknięcie w celi, porzucenie higieny osobistej i przyjęcie stylu życia bestii, samookaleczony ból i dobrowolne cierpienie. Takie ascetyczne praktyki były związane z Chrześcijańskimi koncepcjami grzechu i odkupienia.,
Evagrius Ponticus: nauczanie monastyczneedytuj
Evagrius Ponticus, zwany również Ewagriuszem samotnym (345-399 AD) był wysoko wykształconym nauczycielem klasztornym, który wyprodukował duży dorobek Teologiczny, głównie ascetyczny, w tym Gnostikos (starożytny grecki: γνωστικός, gnōstikos, „uczony”, od γνῶσις, gnōsis, „wiedza”), znany również jako gnostyk: ten, który uczynił godnym gnozy. Gnostikos to drugi tom trylogii zawierającej Praktikos, przeznaczony dla młodych mnichów do osiągnięcia apatei, tj., „stan spokoju, który jest warunkiem miłości i Wiedzy”, aby oczyścić ich intelekt i uczynić go niemożliwym do ujawnienia prawdy ukrytej w każdej istocie. Trzecia Księga, Kephalaia Gnostika, była przeznaczona do medytacji przez zaawansowanych mnichów. Pisma te uczyniły go jednym z najbardziej uznanych ascetycznych nauczycieli i interpretatorów Pisma Świętego swoich czasów, do których należą Klemens Aleksandryjski i Orygenes.,
Literatura ascetyczna wczesnego chrześcijaństwa była pod wpływem przedchrześcijańskich greckich tradycji filozoficznych, zwłaszcza Platona i Arystotelesa, poszukujących doskonałego duchowego sposobu życia. Według Klemensa Aleksandryjskiego filozofię i Pismo Święte można postrzegać jako „podwójne wyrażenie jednego wzoru wiedzy”. Według Ewagriusza „ciało i dusza są po to, aby pomóc intelektowi, a nie go utrudniać”.
IslamEdit
arabskim słowem oznaczającym ascezę jest zuhd (Zuhd w islamie)., Islamski prorok Mahomet i jego zwolennicy praktykowali ascezę. Współczesny Islam nie miał jednak tradycji ascezy, lecz jego grupy sufickie-od wielu stuleci pielęgnowały tradycję ascetyczną., Islamskie źródła literackie i historycy donoszą, że podczas wczesnych podbojów muzułmańskich na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej (VII–X w.n. e.), niektórzy muzułmańscy wojownicy strzegący przygranicznych osiedli byli również ascetami; liczne relacje historyczne donoszą również o niektórych chrześcijańskich mnichach, którzy odstąpili od chrześcijaństwa, nawrócili się na Islam i przyłączyli się do dżihadu, a także o wielu muzułmańskich wojownikach, którzy odrzucili Islam, nawrócili się na chrześcijaństwo i stali się chrześcijańskimi mnichami. Monastycyzm jest zabroniony w islamie.,w 1860 roku w Bengalu powstał suficki Ascetyk (fakir), który w 1860 roku został uznany za Ascetykę muzułmańską (zuhd), a w 1860 roku za Ascetykę muzułmańską (zuhd).) służył jako prekursor późniejszych form doktrynalnych Sufi, które zaczęły powstawać w X wieku dzięki dziełom takich osób jak Al-Junayd, al-qushayrī, al-sarrāj, al-hujwīrī i inni.,
Sufizm rozwinął się jako mistyczna, nieco ukryta tradycja w głównym nurcie islamu sunnickiego i szyickiego, Państwa Eric Hanson i Karen Armstrong, prawdopodobnie w reakcji na „rosnącą światowość społeczeństw Umajjadów i Abassidów”. Akceptacja ascezy pojawiła się w sufizmie powoli, ponieważ była ona sprzeczna z Sunną, stwierdza Nil Green, a wcześni Sufiści potępiali „praktyki ascetyczne jako niepotrzebne publiczne pokazy tego, co stanowiło fałszywą pobożność”. Ascetyczni Sufi byli ścigani i prześladowani zarówno przez władców sunnickich, jak i szyickich, w różnych wiekach.,
Sufizm został przyjęty, a następnie rozwijał się szczególnie na obszarach przygranicznych państw islamskich, gdzie ascetyzm jego fakirów (lub derwiszów) odwoływał się do ludności przyzwyczajonej do tradycji monastycznych buddyzmu, hinduizmu lub chrześcijaństwa. Ascetyczne praktyki sufickich fakirów obejmowały celibat, post i umartwianie się. Asceci Sufi brali również udział w mobilizowaniu muzułmańskich wojowników do świętych wojen, pomagając podróżnikom, udzielając błogosławieństw poprzez ich postrzegane magiczne moce oraz pomagając w rozstrzyganiu sporów.,
rytualne praktyki ascetyczne, takie jak samobiczowanie (Tatbir), były praktykowane przez szyickich muzułmanów corocznie w żałobie muharrama.
Judaizm
Chassidei Aszkenaz byli żydowskimi mistycznymi i ascetycznymi ruchami w średniowiecznych Niemczech.
ascetyzm nie był dominującym tematem w judaizmie, ale Pomniejsze do znaczących tradycje ascetyczne były częścią duchowości żydowskiej., Historia Żydowskiego ascezy jest prześledzona do I tysiąclecia p. n. e.z odniesieniami do Nazirytu (lub Nazorejczyka, Nazarejczyka, Naziruty, Nazira), którego zasady praktyki znajdują się w Księdze liczb 6:1-21. Praktyki ascetyczne obejmowały nie obcinanie włosów, powstrzymywanie się od jedzenia mięsa lub winogron, powstrzymywanie się od wina, lub POST i warunki życia w stylu pustelnika przez pewien czas., Dowody literackie sugerują, że tradycja ta była kontynuowana przez długi czas, aż do czasów powszechnych, a zarówno Żydzi, jak i kobiety mogli podążać ścieżką ascetyczną, z przykładami takimi jak praktyki ascetyczne przez czternaście lat przez królową Helenę z Adiabene i Miriam z Tadmor. Po powrocie Żydów z Babilońskiego wygnania i likwidacji instytucji mozaiki, powstała inna forma ascezy, gdy Antioch IV Epifanes zagroził religii żydowskiej w 167 r.p. n. e., Tradycja Chasydów z okresu drugiej świątyni jest opisana jako jeden z ruchów w historycznym Żydowskim ascezie między II wiekiem p. n. e.a i wiekiem n. e.
ascetyczne sekty Żydowskie istniały w czasach starożytnych i średniowiecznych, przede wszystkim Esseńczycy i Ebionici. Według Allana Nadlera dwa najbardziej znaczące przykłady średniowiecznego Żydowskiego ascezy to Havoth ha-Levavoth i Chasidei Aszkenaz. Pobożna samozaparcie była częścią dualizmu i mistycyzmu w tych grupach ascetycznych., To dobrowolne oddzielenie się od świata nazwano Perishuth, a społeczeństwo Żydowskie powszechnie przyjęło tę tradycję w późnym średniowieczu. Skrajne formy praktyk ascetycznych były przeciwne lub kontrowersyjne w ruchu Chasydzkim.
chasydzi aszkenazyjscy (hebr. שידי אשנן, chassidei Aszkenaz) – żydowski mistyczny, ascetyczny ruch w Niemieckiej Nadrenii, którego praktyki udokumentowane są w tekstach XII i XIII wieku., Peter Meister twierdzi, że ten Żydowski ascetyzm pojawił się w X wieku, znacznie rozszerzył się wraz z rozpowszechnieniem w południowej Europie i na Bliskim Wschodzie poprzez żydowski ruch pietystyczny. Według Szimona szoku te ascetyczne praktyki były wynikiem wpływu średniowiecznego chrześcijaństwa na chasydyzm Aszkenazyjski., Żydowscy wierni tej chasydzkiej tradycji praktykowali karę ciała, samo-tortury przez głód, Siedzenie na otwartej przestrzeni w mroźnym śniegu lub w słońcu z pchłami w lecie, wszystko w celu oczyszczenia duszy i odwrócenia uwagi od ciała do duszy.
kolejna znacząca Szkoła Żydowskiego ascezy pojawiła się w XVI wieku, prowadzona z Safedu. Mistycy Ci angażowali się w radykalne materialne umartwienie i samozaparcie z przekonaniem, że pomaga im to przekroczyć stworzony świat materialny, dotrzeć i zaistnieć w mistycznym świecie duchowym., Badanym przykładem tej grupy był Hayyim ben Joseph Vital, a ich zasady ascetycznego stylu życia (Hanhagoth) są udokumentowane.
wiara Bahaickaedytuj
według Shoghi Effendi, w wierze Bahaickiej utrzymanie wysokiego standardu moralnego postępowania nie powinno być związane ani mylone z żadną formą ascezy, czy nadmiernym i bigoteryjnym purytanizmem., Norma wpajana przez Bahá ' u ' lláha nie stara się pod żadnym pozorem odmawiać komukolwiek prawowitego prawa i przywileju czerpania najpełniejszych korzyści i korzyści z różnorodnych radości, piękna i przyjemności, którymi świat został tak obficie wzbogacony przez Wszechmiłującego Stwórcę.: 44
religie Indyjskieedytuj
asceza występuje zarówno w tradycjach nieteistycznych, jak i teistycznych w religiach indyjskich. Początki praktyki są starożytne i dziedzictwo dzielone przez główne religie indyjskie, takie jak buddyzm, hinduizm i Dżinizm., Powstały one prawdopodobnie z synkretyzmu wpływów wedyjskich i Sramańskich.
asceza w religiach indyjskich obejmuje spektrum różnorodnych praktyk, począwszy od łagodnej samodyscypliny, narzuconego przez siebie ubóstwa i prostego życia typowego dla buddyzmu i hinduizmu, do surowszych wyrzeczeń i praktyk umartwiania się mnichów w Dżinizmie, a obecnie wymarłych Ajivikas w dążeniu do zbawienia., Niektórzy asceci żyją jako samotnicy, opierając się na pożywieniu, jakie mogą znaleźć w lasach, a następnie śpią i medytują w jaskiniach; inni podróżują z jednego świętego miejsca do drugiego, podtrzymując swoje ciało błagając o jedzenie; jeszcze inni żyją w klasztorach jako mnisi lub mniszki. Niektórzy asceci żyją jak kapłani i kaznodzieje, inni asceci są uzbrojeni i wojowniczy, aby oprzeć się wszelkim prześladowaniom – zjawisku, które pojawiło się po przybyciu islamu w Indiach. Samokontrola jest stosunkowo rzadką praktyką, ale przyciągającą uwagę opinii publicznej., W tradycjach indyjskich, takich jak buddyzm i hinduizm, samoumartwienie jest zazwyczaj krytykowane. Jednak mitologie indyjskie opisują również wielu ascetycznych bogów lub demonów, którzy przez dziesięciolecia lub wieki dążyli do surowych wyrzeczeń, które pomogły każdemu uzyskać specjalne moce.
Buddyzm
Budda jako asceta. Gandhara, II-III w.n. e. Muzeum Brytyjskie.
historyczny Siddhartha Gautama przyjął skrajne ascetyczne życie w poszukiwaniu oświecenia., Jednak przed oświeceniem odrzucał skrajny ascetyzm na rzecz bardziej umiarkowanej wersji.
według Hajime Nakamury i innych uczonych niektóre wczesne teksty buddyjskie sugerują, że ascetyzm był częścią praktyki buddyjskiej w jej wczesnych czasach. Co więcej, w praktyce zapisy od początku ery powszechnej do XIX wieku n. e.sugerują, że asceza była częścią buddyzmu, zarówno w tradycji therawady, jak i mahajany.,
TheravadaEdit
dowody tekstowe sugerują, że praktyki ascetyczne były częścią tradycji buddyjskiej na Sri Lance w III wieku p. n. e.i ta tradycja była kontynuowana przez okres średniowiecza, równolegle do tradycji monastycznej w stylu Sanghi.
w tradycji Theravady w Tajlandii średniowieczne teksty mówią o ascetycznych mnichach, którzy wędrują i mieszkają w lesie lub samym krematorium, wykonują surowe praktyki, a te stały się znane jako Thudong., Ascetyczni mnisi buddyjscy byli i nadal znajdują się w Mjanmie i podobnie jak w Tajlandii, są znani z dążenia do własnej wersji buddyzmu, sprzeciwiając się hierarchicznej zinstytucjonalizowanej strukturze Sanghi klasztorów w buddyzmie.
Mahajanaedytuj
w tradycji mahajany asceza o ezoterycznym i mistycznym znaczeniu stała się przyjętą praktyką, np. w szkołach Tendai i Shingon japońskiego buddyzmu. Te japońskie praktyki obejmowały pokutę, wyrzeczenia, ablucje pod wodospadem i rytuały mające na celu oczyszczenie się., Japońskie zapiski z XII wieku zapisują historie mnichów podejmujących surową ascezę, podczas gdy zapisy sugerują, że XIX-wieczni mnisi buddyjscy Nichiren budzili się codziennie o północy lub 2:00 w nocy i wykonywali ascetyczne rytuały oczyszczania wody pod zimnymi wodospadami. Inne praktyki obejmują skrajne ascetyczne praktyki jedzenia tylko igieł sosnowych, żywic, nasion i ostatecznie samo-mumifikacji, za życia, lub Sokushinbutsu (miira) w Japonii.
w buddyzmie Chińskim praktyki ascetyczne samo-mumifikacji były mniej powszechne, ale zapisane w tamtejszej tradycji Ch ' an (Buddyzm Zen)., Znane są również starożytne chińskie ascezy buddyjskie, nieco podobne do Sokushinbutsu, takie jak publiczna praktyka samospalenia (SELF cremation, jako shaoshen 燒身 lub zifen 自焚), mająca na celu porzucenie nietrwałego ciała. Najwcześniejsze udokumentowane biografie ascetycznych mnichów buddyjskich pochodzą z Fayu (道) w 396 roku n. e., a następnie ponad pięćdziesiąt udokumentowanych przypadków w następnych stuleciach, w tym z mnicha daodu (道 道)., Uważano to za dowód wyrzeczenia się Bodhisattwy i mogło być zainspirowane opowieściami Jataki, w których Budda w swoim wcześniejszym życiu ofiarował się, aby pomagać innym żywym istotom, lub naukami Bhaiṣajyaguruvaiṣūryaprabhārāja związanymi z Sutrą lotosu. Zapiski historyczne sugerują, że praktyki samospalenia były obserwowane również przez mniszki w Chińskim buddyzmie.,
chińskie buddyjskie praktyki ascetyczne, stwierdza James Benn, nie były adaptacją lub importem indyjskich praktyk ascetycznych, ale wynalazkiem Chińskich buddystów, opartym na ich unikalnych interpretacjach Saddharmapuṇḍarīki lub Sūtry lotosu. Może to być przyjęcie bardziej starożytnych przed-buddyjskich praktyk chińskich, lub z taoizmu. Nie jest jasne, czy samospalenie ograniczało się przede wszystkim do chińskiej tradycji ascezy, a brak jest mocnych dowodów na to, że jest ono częścią szeroko zakrojonego, kompleksowego programu ascetycznego wśród chińskich buddystów.,
Hinduizm
Kobieca asceta tradycji Vaishnavism, XIX-wieczne Indie.
wyrzeczenie się z życia doczesnego i dążenie do życia duchowego jako część Wspólnoty monastycznej lub jako samotnik, było historyczną tradycją hinduizmu od czasów starożytnych. Tradycja wyrzeczeń nazywa się Sannyasą i nie jest to to samo co asceza-która zazwyczaj oznacza surowe samozaparcie i umartwienie., Sannyasa często wiązała się z prostym życiem, takim z minimalnymi lub zerowymi dobrami materialnymi, studiowaniem, medytacją i etycznym życiem. Ci, którzy podejmowali ten styl życia, byli nazywani Sannyasi, Sadhu, Yati, Bhiksu, Pravrajita/Pravrajitā i Parivrajaka w tekstach hinduistycznych. Termin o znaczeniu bliższym ascezie w tekstach hinduistycznych to Tapas, ale obejmuje również spektrum znaczeń, począwszy od wewnętrznego ciepła, przez samo-umartwianie się i pokutę z surowościami, po medytację i samodyscyplinę.,
praktyki podobne do ascezy są sugerowane w Wedach, ale hymny te były różnie interpretowane jako odnoszące się do wczesnych joginów i samotników wyrzeczeń. Jedna z takich wzmianek znajduje się w hymnie kesin Rygwedy, gdzie opisani są Keśini („długowłosi” ascety) i Munis („cichy”). Te Kesiny z epoki wedyjskiej są opisane przez Karela Wernera w następujący sposób:
Keśin nie prowadzi normalnego życia w konwencji. Jego włosy i broda rosną dłużej, spędza długie okresy czasu w absorpcji, rozmyślaniu i medytacji, dlatego nazywa się go” mędrzec ” (muni)., Noszą ubrania wykonane z żółtych szmat trzepoczących na wietrze, a może bardziej prawdopodobne, chodzą nago, odziane tylko w żółty pył indyjskiej gleby. Ale ich osobowości nie są związane z ziemią, ponieważ podążają ścieżką tajemniczego wiatru, gdy bogowie wchodzą do nich. Jest kimś zagubionym w myślach: jest daleko.,
— Karel Werner (1977), „Yoga and the Ṛg Veda: an Interpretation of the Keśin Hymn”
wedyjskie i Upaniszadyczne teksty hinduizmu, stwierdza Mariasusai Dhavamony, nie dyskutują o zadanym sobie bólu, ale o samokontroli i samokontroli. Tradycja monastyczna hinduizmu jest potwierdzona w I tysiącleciu p. n. e., szczególnie w tradycji Adwaita Wedanta. Świadczą o tym najstarsze Sannyasa Upaniszady, ponieważ wszystkie z nich mają silny pogląd Advaita Vedanta., Większość Upaniszad Sannyasa reprezentuje filozofię jogi i Nondualizmu (Advaita) wedanty. Ważnym wyjątkiem jest XII-wieczna Shatyayaniya Upanishad, która przedstawia kwalifikowaną filozofię dualistyczną i Vaishnavism (Vishishtadvaita Vedanta). Teksty te wspominają o prostym, etycznym stylu życia, ale nie wspominają o samo-torturach czy umartwianiu się ciała., Na przykład,
są to śluby, których Sannyasi musi przestrzegać –
powstrzymywanie się od krzywdzenia żywych istot, prawdomówność, powstrzymywanie się od zawłaszczania własności innych, powstrzymywanie się od seksu, liberalizm (życzliwość, łagodność) są głównymi ślubami. Istnieje pięć pomniejszych ślubowań: powstrzymywanie się od gniewu, posłuszeństwo wobec guru, unikanie pochopności, czystości i czystości w jedzeniu., Powinien błagać (o jedzenie) bez denerwowania innych, każdy pokarm, który dostanie, musi współczująco dzielić się porcją z innymi żywymi istotami, posypując resztę wodą, powinien jeść ją tak, jakby to było lekarstwo.
– Baudhayana Dharmasūtra, II.10.18.,1-10
podobnie Upaniszada nirwany twierdzi, że Hinduski asceta powinien trzymać się, według Patricka Olivelle ' a, że „niebo jest jego wiarą, jego wiedza jest absolutem, zjednoczenie jest jego inicjacją, tylko współczucie jest jego rozrywką, błogość jest jego girlandą, Jaskinia samotności jest jego towarzystwem”, i tak dalej, gdy on kontynuuje swój wysiłek, aby zdobyć wiedzę o sobie (lub wiedzę o duszy) i jej tożsamość z nim.hinduistyczna metafizyczna koncepcja Brahmana., Inne cechy behawioralne Sannyasi to: ahimsa (brak przemocy), akrodha (nie złość się, nawet jeśli jesteś nadużywany przez innych), rozbrojenie (brak broni), czystość, kawalerstwo (brak małżeństwa), avyati (brak pragnienia), amati (ubóstwo), powściągliwość, prawdomówność, sarvabhutahita (życzliwość dla wszystkich stworzeń), asteya (brak kradzieży), aparigraha (brak akceptacji darów, brak zaborczości) i shaucha (czystość darów).mowa ciała i umysł).
tekst z XI wieku, Yatidharmasamuccaya jest tekstem Vaishnavism, który podsumowuje praktyki ascetyczne w tradycji Vaishnavism hinduizmu., W tradycji hinduistycznej, podobnie jak w innych religiach indyjskich, zarówno mężczyźni, jak i kobiety historycznie uczestniczyli w zróżnicowanym spektrum praktyk ascetycznych.
Dżinizmedytuj
ascetyzm w jednej z jego najbardziej intensywnych form można znaleźć w jednej z najstarszych religii, Dżinizmie., Ascetyczne życie może obejmować nagość symbolizującą nieposiadanie nawet ubrań, Post, umartwienie ciała, pokutę i inne wyrzeczenia, w celu wypalenia przeszłej karmy i zaprzestania wytwarzania nowej karmy, z których obie uważa się za niezbędne dla osiągnięcia siddhy i mokszy (wyzwolenia od odrodzenia, zbawienia). W Dżinizmie ostatecznym celem życia jest osiągnięcie wyzwolenia duszy z niekończącego się cyklu odrodzeń (Moksza z samsary), co wymaga etycznego życia i ascezy., Większość surowości i praktyk ascetycznych można przypisać Vardhamanowi Mahawirze, dwudziesty czwarty „fordmaker” lub Tirthankara, który praktykował 12 lat ascezy przed osiągnięciem oświecenia.
teksty Jain, takie jak Sutra Tattvartha i Sutra Uttaradhyayana, w dużej mierze omawiają ascetyczne surowości i sformułowania. Sześć zewnętrznych i sześć wewnętrznych praktyk są najczęściej powtarzane w późniejszych tekstach dżinijskich., Według Johna corta, zewnętrzne surowości obejmują całkowity Post, jedzenie ograniczonych Ilości, jedzenie ograniczonych przedmiotów, powstrzymywanie się od smacznych potraw, umartwianie ciała i strzeżenie ciała (unikanie wszystkiego, co jest źródłem pokusy). Wewnętrzne wyrzeczenia obejmują pokutę, spowiedź, szanowanie i pomaganie żebrakom, studiowanie, medytację i ignorowanie cielesnych pragnień, aby porzucić ciało.,
tekst Kalpasutry opisuje szczegółowo ascetyzm Mahawiry, którego życie jest źródłem wskazówek na temat większości ascetycznych praktyk w Dżinizmie:
Czcigodny ascetyczny Mahawira przez rok i miesiąc nosił ubranie; po tym czasie chodził nago i przyjmował jałmużnę w zagłębieniu ręki. Przez ponad dwanaście lat Czcigodny asceta Mahivira zaniedbywał swoje ciało i porzucił opiekę nad nim; z spokojem znosił, poddawał się i cierpiał wszelkie przyjemne lub nieprzyjemne zdarzenia wynikające z boskich mocy, ludzi lub zwierząt.,
— KalPa Sutra 117
zarówno Mahawira, jak i jego starożytni wyznawcy Jainy są opisani w tekstach Jainizmu jako praktykujący umartwianie ciała i będący maltretowanym przez zwierzęta, jak i ludzi, ale nigdy nie dokonujący odwetu i nigdy nie inicjujący krzywdy lub zranienia (ahimsa) jakiejkolwiek innej istoty. Dzięki takim ascetycznym praktykom spalił swoją przeszłą karmę, zdobył duchową wiedzę i stał się Jiną. Te surowe praktyki są częścią drogi monastycznej w Dżinizmie. Praktyka umartwiania ciała nazywa się kaya klesha w Dżinizmie i znajduje się w wersecie 9.,19 Sutry Tattvartha autorstwa Umaswatiego, najbardziej autorytatywny najstarszy zachowany tekst filozoficzny Jainy.
praktyka Monastycznaedytuj
w praktyce monastycznej Jain mnisi i mniszki składają śluby ascetyczne, po wyrzeczeniu się wszystkich stosunków i dóbr. Śluby zawierają pełne zobowiązanie do niestosowania przemocy (Ahimsa). Podróżują od miasta do miasta, często przekraczając lasy i pustynie, i zawsze boso., Ascety Jain nie pozostają w jednym miejscu dłużej niż dwa miesiące, aby zapobiec przywiązaniu do jakiegokolwiek miejsca. Jednak podczas czterech miesięcy monsunu (pory deszczowej), znanych jako chaturmaas, pozostają w jednym miejscu, aby uniknąć zabijania form życia, które rozwijają się podczas deszczu. Mnisi i mniszki praktykują całkowity celibat. Nie dotykają ani nie dzielą platformy siedzącej z osobą płci przeciwnej.
Jain ascety przestrzegają ścisłej diety wegetariańskiej bez warzyw korzeniowych. Prof. Pushpendra K., Jain wyjaśnia:
wystarczająco wyraźnie, aby pozyskać takie warzywa i owoce, należy wyciągnąć roślinę z korzenia, niszcząc w ten sposób całą roślinę, a wraz z nią wszystkie inne mikroorganizmy wokół korzenia. Świeże owoce i warzywa powinny być zrywane tylko wtedy, gdy są dojrzałe i gotowe do odpadnięcia, lub najlepiej po tym, jak spadły z rośliny. W przypadku, gdy zostaną one wyrwane z roślin, tylko tyle, ile jest to wymagane, powinno być pozyskane i spożywane bez odpadów.,
mnisi sub-tradycji Śvetambara w ramach dżinizmu nie gotują jedzenia, ale zabiegają o jałmużnę od gospodarzy. Mnisi Digambara mają tylko jeden posiłek dziennie. Żadna grupa nie będzie błagać o pokarm, ale asceta może przyjąć posiłek od gospodarza, pod warunkiem, że ten ostatni jest czysty umysłem i ciałem i oferuje pokarm z własnej woli i w przepisany sposób. Podczas takiego spotkania mnich pozostaje na stojąco i zjada tylko odmierzoną ilość. Post (tj. abstynencja od jedzenia, a czasami wody) jest rutynową cechą Jain ascezy., Posty trwają dzień lub dłużej, do miesiąca. Niektórzy mnisi unikają (lub ograniczają) medycyny i / lub hospitalizacji z lekceważenia fizycznego ciała.
mnisi i mniszki Śvetambara noszą tylko nieszyte białe szaty (górną i dolną szatę) i posiadają jedną miskę, której używają do jedzenia i zbierania jałmużny. Mnisi sekty Digambara nie noszą żadnych ubrań, nie noszą ze sobą nic poza miękką miotłą wykonaną z rozrzuconych pawich piór (pinchi), aby delikatnie usunąć wszelkie owady lub żywe stworzenia w ich drodze lub misce, i jedzą rękami., Śpią na podłodze bez koców i siedzą na drewnianych podestach. Inne surowości obejmują medytację w pozycji siedzącej lub stojącej w pobliżu brzegów rzek przy zimnym wietrze lub medytację na szczycie wzgórz i gór, szczególnie w południe, gdy słońce jest najbardziej zaciekłe. Takie wyrzeczenia są podejmowane zgodnie z fizycznymi i umysłowymi ograniczeniami indywidualnego ascety.,
Kiedy śmierć jest nieuchronna z powodu zaawansowanego wieku lub nieuleczalnej choroby, wielu ascetów Jain składa ostateczne śluby Santhary lub Sallekhany, szybkiej do spokojnej i oderwanej śmierci, najpierw zmniejszając spożycie, a następnie ostatecznie porzucając wszelkie leki, żywność i wodę. Uczeni twierdzą, że ta ascetyczna praktyka nie jest samobójstwem, ale formą naturalnej śmierci, dokonywanej bez namiętności, zamieszania lub nagłości, a ponieważ odbywa się bez aktywnej przemocy wobec ciała.,
Religia Sikhówedytuj
podczas gdy sikhizm traktuje pożądanie jako występek, jednocześnie wyraźnie wskazuje, że człowiek musi dzielić odpowiedzialność moralną, prowadząc życie gospodarza. Ważne jest, aby być skoncentrowanym na Bogu. Według sikhizmu, asceci z pewnością nie są na właściwej drodze. Kiedy Guru Nanak odwiedził Gorakhmatę, dyskutował z joginami o prawdziwym znaczeniu ascezy.
ascetyzm nie leży w ascetycznych szatach, w chodzącym lasku, ani w popiołach., Asceza nie leży w kolczyku, ani w ogolonej głowie, ani w dmuchaniu koncha. Asceza polega na pozostaniu czystym pośród zanieczyszczeń. Ascetyzm nie polega tylko na słowach; jest ascetą, który traktuje wszystkich tak samo. Asceza nie polega na odwiedzaniu miejsc pochówku, nie polega na błądzeniu, ani na kąpaniu się w miejscach pielgrzymek. Asceza ma pozostać czysta pośród nieczystości.
— Guru Nanak
Inne religieedytuj
religia Inków w średniowiecznej Ameryce Południowej praktykowany był ascetyzm., Arcykapłani ludu Inków żyli ascetycznym życiem, które obejmowało Post, czystość i jedzenie prostego jedzenia. Zapiski Jezuitów donoszą, że misjonarze Chrześcijańscy napotykają ascetycznych pustelników Inków w górach Andyjskich.
Taoizmedytuj
historyczne dowody sugerują, że tradycja monastyczna taoizmu praktykowała ascetyzm, a najczęstsze praktyki ascetyczne obejmowały Post, całkowitą abstynencję seksualną, narzucenie sobie ubóstwa, brak snu i odosobnienie na pustyni., Bardziej ekstremalne i nienaturalne ascetyczne praktyki taoistyczne obejmowały publiczne samozatopienie i kremację. Celem tego spektrum praktyk, podobnie jak innych religii, było dotarcie do Boskości i przebycie śmiertelnego ciała. Według Stephena Eskildsena, asceza nadal jest częścią współczesnego taoizmu.
Zoroastrianizmedytuj
w Zoroastrianizmie aktywny udział w życiu poprzez dobre myśli, dobre słowa i dobre uczynki jest niezbędny, aby zapewnić szczęście i utrzymać chaos w ryzach. Ten aktywny udział jest centralnym elementem koncepcji wolnej woli Zoroastra., W Awestie zakazane są święte Pisma zoroastryzmu, postu i umartwienia.