antagonizm między penicyliną a erytromycyną wobec Streptococcus pneumoniae in vitro i In vivo

Streszczenie

połączenie antybiotyków β-laktamowych i makrolidów jest często zalecane w początkowym empirycznym leczeniu ostrego zapalenia płuc w celu uzyskania aktywności przeciwko najważniejszym patogenom. Teoretycznie połączenie to może być niewytłumaczalne, ponieważ środek bakteriostatyczny może antagonizować działanie środka bakteriobójczego., W badaniu tym badano możliwe interakcje między penicyliną a erytromycyną in vitro i In vivo przeciwko czterem klinicznym izolatom Streptococcus pneumoniae z Mikami penicyliny w zakresie od 0,016 do 0,5 mg/L i erytromycyny w zakresie od 0,25 do >128 mg/L. krzywe zabicia czasu in vitro wygenerowano z klinicznie istotnymi stężeniami penicyliny (10 mg/L) i erytromycyny (1 mg/L), zarówno indywidualnie, jak i indywidualnie.lub w połączeniu. W przypadku czterech izolatów obserwowano antagonizm pomiędzy penicyliną a erytromycyną., Interakcje In vivo badano w modelu zapalenia otrzewnej u myszy. Po zaszczepieniu dootrzewnowym penicylinę i erytromycynę podawano pojedynczo lub w skojarzeniu. W przypadku dwóch z czterech izolatów śmiertelność była istotnie wyższa w grupach leczonych penicyliną w skojarzeniu z erytromycyną niż w grupach leczonych samą penicyliną . Wykorzystując model zapalenia otrzewnej u myszy, krzywe zabijania w czasie in vivo wykazały antagonizm między erytromycyną a penicyliną w odniesieniu do badanego izolatu., Antagonizm między penicyliną a erytromycyną wykazany in vitro i In vivo sugeruje, że antybiotyki β-laktamowe i makrolidy nie powinny być podawane razem, chyba że wykluczono zakażenie pneumokokami.

wprowadzenie

wybór właściwej terapii u pacjentów z zapaleniem płuc jest wyzwaniem, ponieważ etiologii nie można przewidzieć na podstawie samych objawów i wyników klinicznych, a ostateczna diagnoza mikrobiologiczna zwykle nie została ustalona przed rozpoczęciem leczenia., Streptococcus pneumoniae jest najczęściej izolowanym organizmem w zapaleniu płuc, zwłaszcza u małych dzieci i starszych pacjentów, a zakażenie nadal niesie ze sobą wysoką śmiertelność.1 jednak zakażenia Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae i Legionella spp. są również wspólne 2,3 i organizmy te są zwykle nie są wrażliwe na środki przeciwdrobnoustrojowe powszechnie stosowane w leczeniu pneumokoków. Dlatego też penicyliny lub inne β-laktamy są często zalecane w skojarzeniu z erytromycyną w początkowym empirycznym leczeniu ostrego zapalenia płuc o nieznanej etiologii.,4

wcześniej wykazano synergię in vitro i In vivo pomiędzy antybiotykami β-laktamowymi, takimi jak penicylina, ampicylina, piperacylina i cefuroksym w skojarzeniu z gentamycyną przeciwko S. pneumoniae.W warunkach in vitro wykazano antagonizm w połączeniach, takich jak ampicylina i chloramfenikol, przeciwko Haemophilus influenzae7 i paciorkowcom z grupy B.,W ostrym bakteryjnym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych obserwowano klinicznie istotny antagonizm pomiędzy penicyliną i tetracykliną przeciwko pneumokokom,9,10 penicyliną i erytromycyną przeciwko streptokokom grupy A11 oraz ampicyliną, streptomycyną i chloramfenikolem.Teoretycznie, empiryczne wstępne leczenie zapalenia płuc połączeniem środka β-laktamowego i makrolidu może być również niewskazane w przypadku zakażenia pneumokokowego, ponieważ bakteriostatyczny makrolid może antagonizować bakteriobójcze działanie β-laktamu.,

w niniejszym badaniu zbadano możliwe interakcje między penicyliną i erytromycyną in vitro przeciwko czterem klinicznym izolatom pneumokoków o różnej wrażliwości na penicylinę i erytromycynę.6,13 badaliśmy interakcje in vivo w modelu zapalenia otrzewnej u myszy.6

materiały i metody

bakterie, media i warunki wzrostu dla modelu zapalenia otrzewnej u myszy

zawiesiny bakteryjne, które mają być stosowane jako inokule do badań in vitro i In vivo, zostały przygotowane ze świeżych kultur nocnych na 5% płytkach agaru z krwi z mrożonych kultur hodowlanych., Inokulum do eksperymentów na myszach zostało przygotowane bezpośrednio przed szczepieniem przez zawieszenie Kolonii w sterylnym bulionie Muellera-Hintona (Statens Serum Institut, Kopenhaga, Dania) i zostało dostosowane do gęstości optycznej przy 540 nm 0,5–1,0, dając stężenie około 108 cfu/mL, jak opisano wcześniej. 13 dla każdego eksperymentu wielkość inokulum oznaczano po 10-krotnym rozcieńczeniu w bulionie Muellera-Hintona, z czego 20 µL powlekano na dwóch 5% płytkach agaru we krwi w miejscach w dwóch miejscach, a następnie zliczano kolonie po inkubacji przez noc w temperaturze 35°C w powietrzu., Mucyna (Sigma Chemical Co., St Louis, MO, USA), enzymatyczny ekstrakt z żołądka świń, był stosowany jako adiuwant do szczepienia myszy i był przygotowany jako roztwór podstawowy 10% (w / v) w soli fizjologicznej.Bezpośrednio przed zaszczepieniem roztwory mucyny rozcieńczono w stosunku 1:1 zawiesinami pneumokokowymi, dając końcowe stężenie mucyny 5% (M / v).

używanymi lekami były penicylina G (Leo Pharmaceutical Co., Ballerup, Dania) i erytromycyna (Sigma Chemical Co.). Penicylinę G rozcieńczono roztworem soli fizjologicznej buforowanej fosforanami o pH 6,5 ± 0.,1, A erytromycynę rozcieńczono w 9 mL jałowej wody i 1 mL 96% alkoholu; pH roztworu erytromycyny dostosowano do wartości od 6,7 do 7,3.

Miki i MBCs

Miki oznaczano metodą makrodilucji bulionowej w rurkach szklanych. Wszystkie badania wykonano w dwóch egzemplarzach, a wyniki odczytano po 20 godzinach inkubacji w temperaturze 35°C. metodą makrodilucji bulionu w szklanych probówkach wykonano bulion Mueller–Hinton (Statens Serum Institut), do którego dodano 5% krwi owczej; zastosowano inokulum 106 jtk/mL., Penicylinę G rozcieńczano w bulionie Mueller-Hinton w dwóch krokach w celu uzyskania stężenia 0,004–64 mg / L. najniższe stężenie antybiotyku, przy którym nie było widocznego wzrostu, przyjęto jako MIC. Jako szczep kontrolny do testów MIC użyliśmy S. pneumoniae ATCC 49619.

MBC oznaczono poprzez subkulturę rurek bez widocznego wzrostu po oznaczeniu MIC. Z każdej probówki wyhodowano 100 µL na płytkach agarowych zawierających penicylinazę (Leo Pharmaceutical Co.) 1000 IU/płytkę i kolonie liczono po 18-24 H inkubacji w temperaturze 35°C., MBC zdefiniowano jako najniższe stężenie penicyliny, które zmniejszyło inokulum o ≥99,9%. Wszystkie testy przeprowadzono w dwóch egzemplarzach.

krzywe Time–kill

aby zbadać możliwe interakcje między penicyliną a erytromycyną, przeprowadzono eksperymenty time–kill z klinicznie istotnymi stężeniami penicyliny i erytromycyny odpowiednio 10 i 1 mg / L., Przed eksperymentami time–kill izolat 86 (oporny na erytromycynę) wyhodowano na 5% płytkach agarowych zawierających erytromycynę 4 mg/L (indukcja oporności na erytromycynę) oraz na płytkach bez erytromycyny (brak indukcji oporności na erytromycynę). Pneumokoki (106 jtk/mL) inkubowano w 20 mL bulionu Mueller–Hinton w temperaturze 35°c z wytrząsaniem. Aby zapewnić wykładniczy wzrost bakterii, antybiotyki zostały dodane po 1 h inkubacji. Próbki pobrano przed dodaniem antybiotyków i 1, 2, 3 i 5 h później., Krzywe time-kill nie były przedłużane dalej, ponieważ autoliza zaczęła występować po 5-6 h dla wszystkich izolatów. Liczbę cfu / mL oznaczano po dokonaniu odpowiednich rozcieńczeń, a 100 µL rozprowadzano na 5% płytkach agaru krwi. W przypadku próbek nierozcieńczonych zastosowano płytki agarowe zawierające penicylinazę (jak wyżej). Kolonie liczono po 20 h inkubacji w temperaturze 35°C. wszystkie eksperymenty z zabijaniem czasowym przeprowadzono w dwóch egzemplarzach. Zmiana liczby kolonii w tych samych punktach czasowych dla powtarzanych eksperymentów wynosiła < 0,5 log10 na mL., Antagonizm został zdefiniowany jako znacznie zmniejszone działanie zabijające (tj. >0,5 log10 cfu/mL od 1 do 5 godzin po dodaniu leków) połączenia penicyliny i erytromycyny w porównaniu z samą penicyliną.14

w eksperymentach time–kill mierzyliśmy możliwe zmiany pH kolb za pomocą pasków testowych pH (zakres pH 4,5–10,0; stopniowane w jednostkach pH 0,5; Sigma Chemical Co.).

doświadczenia na zwierzętach (model zapalenia otrzewnej u myszy)

wszystkie doświadczenia na zwierzętach zostały zatwierdzone przez Duński krajowy komitet etyki zwierząt., W grupach liczących od pięciu do 36 myszy stosowano samice ssc CF-1 (Statens Serum Institut) w wieku 8-12 tygodni, o masie 28-30 g. Ogólnie, użyliśmy 88 myszy do izolowania 73, 89 myszy do izolowania 75, 88 myszy do izolowania 86 (bez indukcji), 94 myszy do izolowania 86 (indukowane erytromycyną, jak w badaniach time–kill) i 89 myszy do izolowania 93. Myszy trzymano w klatkach po pięć do siedmiu myszy na klatkę; pozwolono im na swobodny dostęp do żywności i wody. Zawiesinę pneumokokową (0,5 mL) zaszczepiono dootrzewnowo za pomocą strzykawki o rozmiarze 25 G., Inokulum zawierało 106 jtk / mL z 5% (w/v) mucyny w bulionie Mueller-Hinton. 100% śmiertelności u nieleczonych myszy, które ulegają 36-48 h po zaszczepieniu. Antybiotyki podawano podskórnie w okolice szyi w objętości 0, 25 mL na dawkę.Stosowano następujący schemat: erytromycynę podawano 90 minut po zaszczepieniu bakteryjnym, a w grupie skojarzonej erytromycynę podawano 90 minut po zaszczepieniu bakteryjnym, a penicylinę 60 minut później. Penicylinę podawano w monoterapii po 150 minutach po szczepieniu bakteryjnym., Myszy kontrolne otrzymywały jałową sól fizjologiczną 90 minut po szczepieniu bakteryjnym.

dawki penicyliny i erytromycyny dobierano zgodnie z równaniem Hilla, w taki sposób, że sama penicylina powinna zapewnić około 95% przeżycia, podczas gdy sama erytromycyna powinna zapobiegać śmiertelności u 10% myszy. Myszy zakażone izolatem 73 leczono penicyliną w dawce 10 mg/ mysz i (lub) erytromycyną w dawce 100 µg / mysz. Myszy zakażone izolatem 75 leczono penicyliną w dawce 2 mg / mysz i (lub) erytromycyną w dawce 100 µg / mysz., Myszy zakażone izolatem 86 (niewywołanym) leczono penicyliną w dawce 150 µg / mysz i (lub) erytromycyną w dawce 100 µg / mysz. Myszy zakażone izolatem 86 (hodowanym w obecności sub-hamujących stężeń erytromycyny przed zaszczepieniem) były leczone penicyliną w dawce 150 µg / mysz i (lub) erytromycyną w dawce 100 µg / mysz. Myszy zakażone izolatem 93 leczono penicyliną w dawce 400 µg / mysz i (lub) erytromycyną w dawce 100 µg / mysz.

próbki krwi uzyskiwano poprzez nacięcia oczodołów po znieczuleniu myszy CO2., Myszy zabito, a następnie przeprowadzono płukanie otrzewnowe, wstrzykując dootrzewnowo 2 mL jałowego soli fizjologicznej, masując brzuch i otwierając otrzewną w celu pobrania płynu.15 próbek krwi i płynu otrzewnowego natychmiast rozcieńczono, A 0,1 mL pokryto 5% płytkami agarowymi krwi.

krzywe zabicia czasu In vivo zostały skonstruowane dla jednego z izolatów pneumokoków (numer 93), który wykazywał znaczący antagonizm in vivo. Pneumokoki w otrzewnej i krwi uzyskano po zaszczepieniu dootrzewnowym 36 myszy 5,0 × 106 cfu / mL zawiesiny bakteryjnej., Dziesięć minut, 80 minut, 140 minut, 3 h i 5 h po próbie zabito grupy trzech myszy kontrolnych (zaszczepionych sterylną solą fizjologiczną). W 140 min, 3 h i 5 h po wyzwaniu zabito grupy trzech myszy leczonych erytromycyną 90 min po wyzwaniu. Po 3 godzinach i 5 godzinach po próbie zabito grupy trzech myszy leczonych penicyliną w skojarzeniu z erytromycyną lub samą penicyliną 150 minut po zakażeniu dootrzewnowym. Pobrano próbki krwi i płukania otrzewnowego w celu uzyskania posiewu ilościowego pneumokoków.,

oznaczanie ED50 penicyliny dla poszczególnych pneumokoków

ED50, pojedyncza dawka dająca ochronę 50% myszy, dla każdego izolatu pneumokoków oznaczano przez leczenie grup pięciu myszy podwójnymi dawkami antybiotyków; przeżywalność myszy obserwowano przez 7 dni. Do każdego eksperymentu włączono grupę pięciu myszy leczonych 0,9% NaCl jako kontrolę śmiertelności infekcji. Dla każdego izolatu ED50 obliczono metodą Reeda & Muench16 i z równania Hilla (GraphPad Prism; GraphPad Software, Inc.,, San Diego, CA, USA). Nie przeprowadziliśmy żadnych eksperymentów w celu obliczenia erytromycyny ED50s, ponieważ zostało to zrobione wcześniej dla szczepów o podobnych mikrofonach w naszym laboratorium.17 wybraliśmy dawki penicyliny, których oczekiwano, że przeżycie myszy wyniesie około 95%, oraz dawki erytromycyny, których oczekiwano, że przeżycie myszy wyniesie około 10%. W leczeniu skojarzonym antybiotyki podawano w oddzielnych zastrzykach.

statystyki

,

wyniki

Mic penicyliny i erytromycyny oraz ED50s penicyliny dla czterech szczepów pneumokokowych przedstawiono w tabeli. Śmiertelna infekcja została osiągnięta za pomocą trzech z czterech izolatów. Jednakże, ED50 penicyliny dla izolatu 86 musiał być oszacowany, ponieważ możliwe było osiągnięcie śmiertelności 90% w doświadczeniach oznaczania ED50.

wyniki eksperymentów time–kill pokazano na rysunku 1., Dzięki tej metodzie wszystkie Izolaty wykazywały in vitro antagonizm w kombinacji penicyliny i erytromycyny (ryc. 1a–C i e), ponieważ erytromycyna prawie całkowicie hamowała bakteriobójcze działanie penicyliny. Jednakże, gdy oporność na erytromycynę została wywołana przez wzrost izolatu opornego na erytromycynę (numer 86) na płytkach agarowych krwi zawierających erytromycynę 4 mg / L przed badaniem time-kill, antagonizm erytromycyny został zneutralizowany (ryc. 1D).

w przypadku wszystkich izolatów efekt zabijania in vitro penicyliny i penicyliny z erytromycyną nasilał się wraz z upływem czasu., Zmniejszenie cfu obserwowane w kolbach kontrolnych w niektórych eksperymentach było spowodowane autolizą, częstą obserwacją w przypadku pneumokoków. We wszystkich eksperymentach sama erytromycyna wykazywała mniejszy efekt zabijania niż penicylina i kombinacja. Podczas 5 godzin inkubacji w szczepie opornym na erytromycynę, niezależnie od tego, czy był inkubowany z erytromycyną, czy nie, nie zaobserwowano efektu zabijania. Nie zaobserwowano zmian pH w kolbach zawierających jeden lub oba antybiotyki: pH wynosiło 7,5 po 0, 1, 2, 3, 4 i 5 h inkubacji.,

w modelu zapalenia otrzewnej u myszy stwierdzono, że skojarzone leczenie penicyliną i erytromycyną prowadziło do antagonizmu u myszy kwestionowanych z izolatami 75 i 93 (ryc. 2b i e). Stwierdzono znamiennie wyższą śmiertelność u myszy leczonych erytromycyną 60 minut przed zastosowaniem penicyliny niż u myszy leczonych penicyliną w monoterapii (izolat 75: śmiertelność odpowiednio 32/36 i 3/12, P < 0,05; izolat 93: śmiertelność odpowiednio 24/36 i 3/12, P < 0,05) (rycina 2)., W pozostałych dwóch izolatach śmiertelność u myszy otrzymujących oba antybiotyki była podobna do śmiertelności u myszy otrzymujących tylko penicylinę(ryc. 2a i d). Wszystkie myszy kontrolne umierały po zakażeniu dootrzewnowym pneumokokami, z wyjątkiem myszy zakażonych izolatem 86, dla którego śmiertelność wynosiła 80-90%. Nawet gdy inokulum bakteryjne izolatu 86 zwiększono do 108 cfu/mL, śmiertelność nie wynosiła 100%.

najniższy wskaźnik umieralności stwierdzono u tych grup myszy, którym podawano penicylinę w monoterapii lub erytromycynę w skojarzeniu z penicyliną po wywołaniu zakażenia bakteryjnego., Najwyższą śmiertelność obserwowano u myszy kontrolnych lub myszy leczonych samą erytromycyną 90 minut po zakażeniu pneumokokami (rycina 2). W przypadku izolatu 86 stwierdzono, że leczenie skojarzone zapewniało znacznie lepszą ochronę przed zakażeniem pneumokokowym niż leczenie samą penicyliną po 150 minutach (32/35 myszy w pierwszej grupie przeżyły w porównaniu z 6/12 w drugiej; P = 0,009) lub samą erytromycyną (odpowiednio 32/35 i 16/36 przeżycia; P = 0,005) (ryc. 2C)., Gdy przed zaszczepieniem izolatem 86 indukowano oporność na erytromycynę, leczenie skojarzone zapewniało znacznie lepszą ochronę niż sama erytromycyna (przetrwało 31/36 myszy w pierwszej grupie w porównaniu z 5/36 w drugiej grupie; P = 0,005).

krzywe in vivo time–kill dla izolatu 93 wykazały 1-2 log wzrost bakterii we krwi 80 min po wyzwaniu w porównaniu z 10 min po wyzwaniu u myszy kontrolnych( ryc. 3), podczas gdy liczba pneumokoków w płukaniach otrzewnowych w 80 min była taka sama jak 10 min po szczepieniu., Liczba pneumokoków wyhodowanych z krwi i płukań otrzewnowych w różnych punktach czasowych w różnych grupach leczenia była prawie równoległa, z 1-2 log wyższym cfu / mL w płukaniach otrzewnowych niż we krwi. Zabijanie bakterii było najbardziej skuteczne w grupie leczonej penicyliną, ze zmniejszeniem wzrostu bakterii odpowiednio o 3 dzienniki i 4 dzienniki w myciu krwi i otrzewnej. Leczenie skojarzone wykazało podobny wpływ na wzrost bakterii, jak po podaniu samej erytromycyny (antagonizm).,

dyskusja

interakcję między erytromycyną i penicyliną przeciwko pneumokokom badano na czterech izolatach o różnej wrażliwości na penicylinę lub erytromycynę. Krzywe time–kill in vitro dla izolatu wrażliwego na erytromycynę (ryc. 1A, b i e) wykazały wyraźny antagonizm między tymi dwoma lekami, tj. obecność erytromycyny całkowicie hamowała bakteriobójcze działanie penicyliny, a uzyskana krzywa była podobna do powolnej aktywności hamującej samej erytromycyny., Hamowanie działania penicyliny (kwasowej) mogło być spowodowane wzrostem pH spowodowanym erytromycyną (zasadową). Jednak pomiary pH w kolbach z kombinacją leków nie wykazały zmian pH. działanie antagonistyczne obserwowano również w niewykwalifikowanym izolacie pneumokokowym opornym na erytromycynę (86), podczas gdy indukcja ekspresji genu oporności na erytromycynę zapobiegała hamującemu działaniu erytromycyny i jej antagonistycznej aktywności na penicylinę., Wyniki te wyraźnie wskazują, że to hamująca aktywność makrolidu na wzrost lub podział komórek bakterii jest główną przyczyną antagonizmu wobec penicyliny, która może działać tylko na bakterie, które są w fazie wzrostu i produkcji ściany komórkowej.Bakteriostatyczna aktywność erytromycyny i jej hamujący wpływ na penicylinę były wyraźnie widoczne w doświadczeniach in vivo.,

w celu oceny możliwej interakcji między dwoma lekami in vivo, wybraliśmy model zapalenia otrzewnej myszy, który wcześniej był przydatny w wykazaniu interakcji między antybiotykami, 6 i który również umożliwia badanie działania leku na bakterie poprzez wykonywanie eksperymentów in vivo zabijania czasu na organizmach w otrzewnej i / lub krwi.17 dawek penicyliny i erytromycyny dobierano zgodnie z równaniem Hilla, w taki sposób, że sama penicylina miałaby wynikać z ok., 95% przeżycia, podczas gdy sama erytromycyna byłaby w stanie zapobiec śmiertelności tylko u 10% myszy. W przypadku tych dawek wpływ dawki erytromycyny bez wpływu kolejnej dawki penicyliny spowodowałby śmiertelność zależną wyłącznie od aktywności makrolidu. Działanie antagonistyczne obu leków zostało następnie potwierdzone, za pomocą krzywych time–kill in vivo, jako spowodowane tą samą aktywnością hamującą wzrost erytromycyny, co wykazano in vitro., Znaczenie indukcji oporności na erytromycynę w izolacie opornym na erytromycynę (numer 86) wykazano również in vivo: indukcja erytromycyną znacząco zmniejszała przeżycie pomimo leczenia erytromycyną w porównaniu z przeżyciem po leczeniu erytromycyną u pacjentów z nieukształtowanymi pneumokokami.

W przypadku jednego izolatu wrażliwego na erytromycynę (numer 73) nie było możliwe wykazanie antagonizmu in vivo za pomocą zastosowanej metody. Może być na to kilka wyjaśnień., Możliwość, że nie wszystkie pneumokoki reagują w podobny sposób do dwóch stosowanych leków wydaje się mało prawdopodobne, zwłaszcza gdy aktywność była równie udowodniona in vitro. Bardziej prawdopodobne jest, że sytuacja in vivo jest inna dla różnych szczepów, np. zjadliwość pneumoccci zależy od wielu czynników, które są trudne do standaryzacji, takich jak typ i rozmiar kapsułki, inne czynniki zjadliwości związane z błoną lub toksynami, lub zachowanie wzrostu in vivo, które jest bardzo zmienne dla pneumococci., Jest prawdopodobne, że moglibyśmy wykazać antagonizm In vivo z izolatem 73, gdybyśmy „miareczkowali” inokulum i czas podawania obu leków względem siebie, ale wymagałoby to nadmiernej liczby zwierząt., Wyraźna demonstracja interakcji między dwoma lekami przeciwko co najmniej dwóm szczepom pneumokokowym, zarówno in vitro, jak i In vivo, która została wykazana przez wzrost śmiertelności, jak również przez zmiany krzywych zabijania w czasie in vivo, jest wystarczającym dowodem na efekt i powinna ostrzec klinicystów przed stosowaniem tych dwóch leków razem w leczeniu zakażeń pneumokokowych.

znaczenie kliniczne antagonizmu między lekiem bakteriobójczym, takim jak penicylina lub ampicylina, a bakteriostatycznym inhibitorem syntezy białek, np., w kilku badaniach wykazano tetracyklinę, erytromycynę lub chloramfenikol.7-12,18 antagonizm został potwierdzony in vivo w badaniu eksperymentalnym z penicyliną i chloramfenikolem przeciwko pneumokokowemu zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych u psów.Pomimo tego wczesnego doświadczenia z takimi połączeniami leków, połączenie penicyliny i erytromycyny jest zalecane nawet w standardowych podręcznikach jako empiryczne leczenie w zapaleniu płuc o nieznanej etiologii.4 połączenie leków jest szczególnie wybrane, aby objąć pneumokoki i Legionella spp.,, które są uważane za ważne i śmiertelne czynniki etiologiczne w zapaleniu płuc. Trudno jest stwierdzić, czy wyniki niniejszego badania mają bezpośrednie zastosowanie do sytuacji klinicznej. W sytuacji klinicznej zwykle nie stosuje się suboptymalnych dawek erytromycyny, ale przy hamowanym działaniu penicyliny można polegać na bakteriostatycznym działaniu erytromycyny, jeśli pneumokoki są wrażliwe na erytromycynę. Nie wiadomo, czy indukowane działanie erytromycyny wykazane w niniejszym badaniu ma również miejsce w ognisku pneumonicznym u ludzi.,

podsumowując, w niniejszym badaniu wykazano antagonizm pomiędzy penicyliną i erytromycyną wobec trzech wrażliwych na erytromycynę izolatów pneumokoków in vitro. Antagonizm ten występował również w przypadku dwóch izolatów in vivo w prostym modelu eksperymentalnym z myszami. Gdy oporność na erytromycynę nie była indukowana, wykazano również in vitro antagonizm w odniesieniu do izolatu pneumokoków opornych na erytromycynę, ale indukcja erytromycyną przed zaszczepieniem zniweczyła działanie antagonistyczne.

fachowa pomoc techniczna Anji Borum i Jytte Mark Andersen jest bardzo mile widziana., Wstępne dane przedstawione w ostatecznej formie w tym manuskrypcie zostały przedstawione na trzydziestej siódmej Interscience Conference on Antimicrobial Agents and Chemotherapy, Toronto, Ontario, Kanada, 28 września-1 października 1997 (plakat A-29).