Seleuciden Rijk: een van de opvolgstaten na de dood van Alexander De Grote. De officiële naam was “Azië”.
na de dood van Alexander de grote in de middag van 11 juni 323 v. Chr. werd zijn rijk verdeeld door zijn generaals, de diadochi., Een van hen was zijn vriend Seleucus, die koning werd van de oostelijke provincies – min of meer modern Afghanistan, Iran, Irak, Syrië en Libanon, samen met delen van Turkije, Armenië, Turkmenistan, Oezbekistan en Tadzjikistan. Zijn koninkrijk zou twee hoofdsteden hebben, die in ca.300 werden gesticht: Antiochië in Syrië en Seleucia in Mesopotamië. Babylon en Seleucia in Pieria waren andere belangrijke steden.,
Het Rijk was, net als het rijk van Alexander, de voortzetting van de vroegere rijken: het Assyrische, Babylonische en het Achaemenidische Rijk. Deze continuïteit staat buiten kijf, maar geleerden zijn het niet eens over de vraag of de Seleuciden zich bewust hebben gepresenteerd als opvolgers van de Achaemeniden en de bedoeling hebben om de oude structuren te gebruiken.
Seleucus ‘ regeerperiode duurde van 312 tot 281 (meer…,), en hij werd opgevolgd door zijn nakomelingen, die deze vergadering van landen meer dan twee eeuwen bleven regeren. In het midden van de jaren 240, tijdens een kort interregnum, begonnen de Seleuciden echter terrein te verliezen in het oosten, waar de Parni nomaden zich vestigden in de satrapie van Parthië in het noordoosten van Iran. Tegelijkertijd werd de satrapie van Bactria (Noord-Afghanistan) onafhankelijk. Later kon de Seleucidische koning Antiochus III de Grote deze gebieden heroveren, tijdens een reeks van oosterse oorlogen tussen 209 en 204., In het zuidwesten vochten de Seleucidische koningen verschillende “Syrische oorlogen” met de Egyptenaren; in 200, werd hun koning gedwongen om Coele Syrië af te staan aan Antiochus III. Seleucidische macht had zijn hoogtepunt bereikt. Toch werd Antiochus ook gedwongen getuige te zijn van het begin van zijn ondergang.
In 196 stak hij de Hellespont over om Thracië toe te voegen aan zijn rijk (wat gebeurde in 194)., Seleucidische invloed in Europa was echter iets dat de Romeinen niet konden laten gebeuren, en de onvermijdelijke oorlog tussen de twee supermachten brak uit in 192. Antiochus kreeg steun van vele Griekse steden en hulp van de beroemde Carthaagse generaal Hannibal, maar werd verslagen en gedwongen een enorme som geld te betalen. Bovendien verloor het Seleucidische rijk zijn bezittingen in wat nu Turkije is.
het tij keerde zich nu tegen de Seleucidische monarchie. In het Westen werd Rome te machtig om weerstand te bieden., Erger nog, ze steunden de Joden, die zichzelf bevrijdden in de jaren na 165 (de Maccabese opstand). Tegelijkertijd stichtten de Parni het Parthische Rijk, dat de oostelijke provincies wegnam. De steden in Babylonië, o. a. Seleucia en Babylon, werden ingenomen tussen april en juni 141. Nieuwe verliezen volgden, burgeroorlogen tussen twee rivaliserende facties van de Seleuciden familie waren onvermijdelijk en in het tweede kwart van de eerste eeuw maakten de Romeinse generaals Lucullus en Pompeius de grote een einde aan het Seleuciden Koninkrijk. De laatste koning werd onttroond in 64.,
De officiële naam van het koninkrijk was Azië, maar de Romeinen noemden het Syrië.
een lijst van Seleucidische koningen is hier te vinden.
literatuur
- Amelie Kuhrt en Susan Sherwin-White, van Samarkhand tot Sardis. A new approach to the Seleucid empire, 1993 London.G. F. Del Monte, Testi dalla Babilonia ellenistica. Vol. 1. Testi Cronografici. Roma 1997, 213-259.,Bert Van der Spek, “New Evidence from the Babylonian Astronomical Diaries Concerning Seleucid and Arsacid History” in: Archiv für Orientforschung 44/45 (1997-1998) 167-175.