de typische test gebruikt een stalen kogel met een diameter van 10 mm als indruklichaam met een kracht van 3000 kgf (29,42 kN; 6,614 lbf). Voor zachtere materialen wordt een kleinere kracht gebruikt; voor hardere materialen wordt de stalen kogel vervangen door een wolfraamcarbide kogel., De indrukking wordt gemeten en hardheid berekend als:
BHN = 2 π π D ( D − D 2 − d 2 ) {\displaystyle \operatorname {BHN} ={\frac {2P}{\pi D\left(D-{\sqrt {D^{2}-d^{2}}}\right)}}}
waar:
BHN = Brinell Hardheid Aantal (kgf/mm2) P = toegepaste belasting in kilogram-kracht (kgf) D = diameter van de indenteerder (mm) d = diameter van de indrukking (mm)
Brinell hardheid is soms geciteerd in megapascals; de Brinell-hardheid aantal is vermenigvuldigd met de versnelling als gevolg van de zwaartekracht, 9.80665 m/s2, om te zetten naar megapascals.,
De BHN kan worden omgezet in de uiteindelijke treksterkte (UTS), hoewel de relatie afhankelijk is van het materiaal, en daarom empirisch bepaald. De relatie is gebaseerd op Meyer ’s index (n) van Meyer’ s law. Als Meyer ‘ s index lager is dan 2.2 dan is de verhouding UTS tot BHN 0,36. Als Meyer ‘ s index groter is dan 2.2, dan stijgt de verhouding.
BHN wordt volgens de meest gebruikte testnormen (ASTM E10-14 en ISO 6506-1:2005) aangeduid als HBW (H uit hardheid, B uit brinell en W uit het materiaal van het indruklichaam, wolfraam (wolfram) carbide)., In vroegere normen werden HB of HBS gebruikt om te verwijzen naar metingen met stalen indruklichamen.
HBW wordt in beide standaarden berekend met behulp van de SI − eenheden als
HBW = 0,102 2 f π D ( D − D 2-D 2 ) {\displaystyle \operatorname {HBW} =0,102{\frac {2F}{\pi d\left(D-{\sqrt {d^{2} – d^{2}}}\right)}}}
waarbij:
F = toegepaste belasting (Newton) D = diameter van het indruklichaam (mm) d = diameter van de indrukking (mm)